Stanley Stanczyk

Data i miejsce urodzenia	10 maja 1925 Armstrong
Data i miejsce śmierci	3 lipca 1997 Miami
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Londyn 1948 podnoszenie ciężarów (waga lekkociężka) srebro Helsinki 1952 podnoszenie ciężarów (waga lekkociężka) Mistrzostwa świata złoto Paryż 1946 waga lekka złoto Filadelfia 1947 waga średnia złoto Scheveningen 1949 waga lekkociężka złoto Paryż 1950 waga lekkociężka złoto Mediolan 1951 waga lekkociężka brąz Sztokholm 1953 waga lekkociężka brąz Wiedeń 1954 waga średnia Igrzyska panamerykańskie złoto Buenos Aires 1951 waga lekkociężka
Odznaczenia

Stanley Anthony „Stan” Stanczyk (ur. 10 maja 1925 w Armstrong, zm. 3 lipca 1997 w Miami) – amerykański sztangista polskiego pochodzenia^[1], dwukrotny medalista olimpijski oraz wielokrotny medalista mistrzostw świata i rekordzista świata.

Wychował się w Detroit w rodzinie imigrantów z Krakowa. W 1943 roku został powołany do służby w United States Army. Uczestniczył w walkach na Pacyfiku, został odznaczony Purpurowym Sercem^[2]. Wojsko opuścił po zakończeniu II wojny światowej, w 1946 roku.

Startował w wadze lekkiej (do 67,5 kg), średniej (do 75 kg) oraz lekkociężkiej (do 82,5 kg). Pierwszy sukces w karierze osiągnął w 1946 roku, kiedy podczas mistrzostw świata w Paryżu zdobył złoty medal w wadze lekkiej. Wyprzedził tam dwóch reprezentantów ZSRR: Władimira Swietiłko i Gieorgija Popowa. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Filadelfii wystąpił już w wadze średniej, jednakże zdobył złoty medal, wyprzedzając swego rodaka, Franka Spellmana i Kim Seong-jipa z Korei Południowej.

W 1948 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Londynie, gdzie w wadze lekkociężkiej zdobył złoty medal z wynikiem 417,5 kg, ustanawiając jednocześnie nowy rekord olimpijski. Pokonał tam innego reprezentanta USA, Harolda Sakatę i Göstę Magnussona ze Szwecji. W tej samej konkurencji zdobywał także złote medale kolejno na mistrzostwach świata w Scheveningen w 1949 roku, mistrzostwach świata w Paryżu w 1950 roku oraz mistrzostwach świata w Mediolanie rok później. W międzyczasie zwyciężył również na igrzyskach panamerykańskich w Buenos Aires w 1951 roku.

Igrzyska olimpijskie w Helsinkach w 1952 roku były pierwszą międzynarodową imprezą, na której nie zdobył złotego medalu. Zajął tam drugie miejsce w wadze lekkociężkiej, rozdzielając na podium dwóch reprezentantów ZSRR: Trofima Łomakina i Arkadija Worobjowa. Następnie zajął trzecie miejsce podczas mistrzostw świata w Sztokholmie w 1953 roku, ulegając Worobjowowi i Łomakinowi. Ostatni medal zdobył w 1954 roku, zajmując trzecie miejsce w wadze średniej na mistrzostwach świata w Wiedniu. Tym razem wyprzedzili go jego rodak, Pete George oraz Fiodor Bogdanowski z ZSRR.

Pobił siedem rekordów globu^[3].

Po zakończeniu kariery w 1954 roku otworzył restaurację w Miami, którą prowadził wraz z żoną.

• Stan Stanczyk Biography and Olympic Results. Sports-Reference.com. [dostęp 2011-09-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-26)]. (ang.).