PROFILPELAJAR.COM

Stanisław Jarecki
Data i miejsce urodzenia	28 sierpnia 1892 ; Białystok, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	maj 1955 ; Polska
	Wojewoda stanisławowski
Okres	od 20 stycznia 1939; do 18 września 1939
Poprzednik	Stefan Pasławski
Następca	okupacja sowiecka
	Wojewoda kielecki (p.o.)
Okres	od 17 maja 1934; do 9 lipca 1934
Poprzednik	Jerzy Paciorkowski
Następca	Władysław Dziadosz
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Jarecki, ps. Jarosław, Ława (ur. 28 sierpnia 1892 w Białymstoku, zm. maj 1955) – działacz niepodległościowy, członek Polskiej Partii Socjalistycznej, żołnierz POW i Pogotowia Bojowego PPS. W II Rzeczypospolitej, wojewoda stanisławowski. Więzień w okresie okupacji hitlerowskiej i w okresie Polski Ludowej. Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 28 sierpnia 1892 r. w Białymstoku, w rodzinie Józefa i Jadwigi z Szamotułłów^[1]. Od 1907 r. był członkiem Związku Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej. Od 1910 r. członek Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1911 r. ukończył gimnazjum w Białymstoku. Studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej oraz na wydziale prawa Uniwersytetu Petersburskiego. Od 1911 r. działał w organizacji akademickiej „Życie” oraz w Związku Strzeleckim. W latach 1912–1914 był instruktorem i zastępcą komendanta Związku Walki Czynnej w Petersburgu. Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wraz z Tadeuszem Hołówką i Tadeuszem Szturm de Sztremem przybył do Warszawy, próbując zorganizować grupę dywersyjną na tyłach wojsk rosyjskich. Po przejściu przez front emisariuszy Jana Bielawskiego i Józefa Kobiałko wziął udział w akcjach o charakterze dywersyjnym wchodząc od listopada 1914 r. do „Oddziału Lotnego Wojsk Polskich”. Od lutego 1915 objął dowództwo Oddziału Lotnego POW okręgu radomskiego. Za udział w wielu akcjach dywersyjnych, a w szczególności za poświęcenie i bohaterstwo wykazane podczas wysadzania mostu kolejowego pod Tłuszczem, odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. Po rozwiązaniu oddziałów lotnych wstępuje do Legionów, służył m.in. w 1 pułku ułanów.

Od listopada 1916 ponownie oddelegowany do POW w okręgu kieleckim. Na początku 1917 r. z inicjatywy PPS, został wyreklamowany z POW i skierowany od działań w Pogotowiu Bojowym PPS. Zadrażnienia pomiędzy PPS a POW spowodowały, że Centralny Komitet Robotniczy PPS postawił przed sądem partyjnym Jareckiego wraz z Józefem Kobiałko, Wacławem Fabierkiewiczem i Tadeuszem Szturm de Sztremem, za kontaktowanie się z POW bez zgody partii, oraz nielegalne akcje ekspropriacyjne. Sąd partyjny zawiesił go w czynnościach członka Wydziału Bojowego^[3].

W styczniu 1918 r. ponownie wszedł do Centralnego Wydziału Pogotowia Bojowego PPS, kierując działem organizacyjnym. Był również instruktorem okręgu łódzkiego. Brał udział w akcjach bojowych m.in. wraz z Józefem Korczakiem w lutym 1918 r. w celu ułatwienia zorganizowania strajku powszechnego w Warszawie, uczestniczył w wysadzeniu transformatora na Woli w Warszawie unieruchamiając komunikacje tramwajową w mieście.

Po odzyskaniu niepodległości był szefem sztabu Komendy Głównej Milicji Ludowej PPS. Po upaństwowieniu Milicji Ludowej również objął od grudnia 1918 r. (a formalnie od stycznia 1919 r.) funkcję szefa sztabu w Komendzie Głównej w stopniu podporucznika. Po likwidacji Milicji Ludowej i utworzeniu w lipcu 1919 r. Policji Państwowej, był w grupie oficerów likwidującej Milicję Ludową. Jako ochotnik walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji w 1925 r. rozpoczął pracę w administracji państwowej. Był naczelnikiem wydziału bezpieczeństwa w urzędach wojewódzkich w Nowogródku i Toruniu.

Wicewojewoda, a od 17 maja 1934 do 9 lipca 1934 r. pełniący obowiązki wojewody kieleckiego. Następnie w Biurze Inspekcyjnym MSW oraz od 20 stycznia 1939 wojewoda stanisławowski. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-węgierską i działał w piłsudczykowskich organizacjach konspiracyjnych na Węgrzech. Podczas powrotu z wyprawy do okupowanego kraju, aresztowany wiosną 1941 r. przez Niemców i więziony w Nowym Sączu. Po 1945 r. poszukiwany przez władze komunistyczne, ukrywał się pod fałszywym nazwiskiem. Aresztowany w 1952 r. Zmarł w więzieniu w maju 1955 r.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7558^[2]
Krzyż Niepodległości z Mieczami (15 kwietnia 1932)^[4]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)^[5]
Krzyż Walecznych^[1]
Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)^[6]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
Srebrny Medal za Długoletnią Służbę^[1]
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[1]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 119. [dostęp 2021-07-27].
↑ ^a ^b Polak (red.) 1993 ↓, s. 80.
↑ Artur Leinwand: Pogotowie Bojowe i Milicja Ludowa w Polsce 1917–1919. Warszawa: Wydawnictwo „Książka i Wiedza”, 1972, s. 42.
↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy narodowej, społecznej oraz w służbie państwowej”.
↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi w służbie państwowej”.