PROFILPELAJAR.COM

Sanatorium pod Klepsydrą
	; Okładka
Autor	Bruno Schulz
Typ utworu	proza poetycka
	Wydanie oryginalne
Miejsce wydania	Warszawa
Język	polski
Data wydania	1937
Wydawca	Towarzystwo Wydawnicze „Rój”
poprzednia; Sklepy cynamonowe	następna; brak
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Teksty w Wikiźródłach
	Cytaty w Wikicytatach

Sanatorium pod Klepsydrą – zbiór opowiadań Brunona Schulza, opublikowany w 1937 r. nakładem Wydawnictwa „Rój”.

Powstanie zbioru

Wydanie przez Schulza w 1933 r. pierwszego tomu opowiadań pt. Sklepy cynamonowe częściowo zmieniło sytuację pisarza. Stał się on osobą znaną w kręgach literackich i sława ta dotarła z czasem także do rodzinnego Drohobycza, gdzie pracował jako nauczyciel. Po latach starań pisarz otrzymał od dyrekcji gimnazjum płatny urlop (styczeń−czerwiec 1936), który pozwolił mu poświęcić czas na pisanie. Powstały wówczas opowiadania Jesień, Republika marzeń, a także najdłuższe − Wiosna. Część utworów ze zbioru jest jednak znacznie starsza, powstała jeszcze przed wydaniem Sklepów cynamonowych.

Opowiadanie Druga jesień ukazało się po raz pierwszy w 1933 w czasopiśmie „Kamena”^[1]. Do zbioru Sanatorium pod klepsydrą weszło w nieco tylko zmienionej formie^[1]. Rękopis przesłany do „Kameny” jest jedynym zachowanym rękopisem literackim Schulza^[1]. Autograf ten jest czystopisem, z nielicznymi poprawkami^[1]. Rękopis był w posiadaniu wydawcy czasopisma Zenona Waśniewskiego^[1]. Po jego śmierci w 1945 w obozie rękopis przechowała wdowa Michalina z Ryzińskich^[1]. Następnie wszedł do kolekcji Jerzego Ficowskiego, która została zakupiona w 2013 przez Bibliotekę Narodową^[1]. Od 2024 rękopis opowiadania prezentowany jest na wystawie stałej w Pałacu Rzeczypospolitej^[1].

Treść

Utwory z obu Schulzowskich zbiorów stanowią trudną do oddzielenia całość. Podobnie jak w Sklepach cynamonowych, głównym bohaterem, i jednocześnie narratorem opowieści, jest Józef, noszący wyraźne podobieństwo do samego autora. Centrum świata Józefa, dojrzewającego nastoletniego chłopca, stanowi małe prowincjonalne miasteczko, w którym można dostrzec współczesny Schulzowi, galicyjski Drohobycz.

Rzeczywistość opowiadań swobodnie miesza się z fantastyką. Przedmioty nabierają właściwości istot żywych, zwierzęta uzyskują cechy ludzkie, banalne czynności podnoszone są do rangi mitu. Mit ten ma na celu zachowanie, utrwalenie odchodzącego świata dającego bohaterowi oparcie i bezpieczeństwo. Opoką trwałości jest z jednej strony dom rodzinny i prowadzony przez schorowanego ojca sklep, z drugiej chyląca się ku upadkowi C. K. monarchia. Młodego Józefa szczególnie fascynuje Ojciec, postać wieloznaczna, funkcjonująca na pograniczu świata żywych i umarłych.

Twórczość Schulza jest silnie związana z jego biografią, co było przedmiotem licznych badań i ustaleń literaturoznawczych.

Odbiór

Podobnie jak wydane cztery lata wcześniej Sklepy cynamonowe, Sanatorium pod Klepsydrą podzieliło krytyków. Artykuł życzliwy Schulzowi napisał m.in. Artur Sandauer, nieprzychylne recenzje pochodziły m.in. od Kazimierza Wyki i Stefana Napierskiego. Schulz, podobnie jak inni awangardowi artyści lat trzydziestych – pisał wiele lat później Jerzy Jarzębski – stał się ośrodkiem zasadniczych sporów dotyczących koncepcji literatury, kultury, społecznych funkcji pisarstwa itd. Nader często, warto dodać, argumentowano na podstawie fałszywej interpretacji utworów^[2].

Mimo kontrowersji Bruno Schulz został uhonorowany w 1938 r. Złotym Wawrzynem Akademickim nadawanym na wniosek Polskiej Akademii Literatury. Było to najważniejsze wyróżnienie w życiu pisarza.

Po II wojnie światowej twórczość Schulza miała być decyzją nowych władz wymazana z pamięci czytelników. Czasy stalinowskie nie potrzebowały awangardy, lecz powielania socrealistycznych schematów. Schulzowi, który nie pasował do nowych czasów, przyklejono etykietę „formalisty” i burżuazyjnego dekadenta^[3], co skazywało jego dorobek na zapomnienie.

Powrót do świadomości społecznej nastąpił po odwilży gomułkowskiej. W 1957 wydano Sanatorium i Sklepy, co było możliwe dzięki staraniom najgorętszych zwolenników tej twórczości: Jerzego Ficowskiego oraz Artura Sandauera. Od tego czasu datuje się wzrost zainteresowania prozą Schulza.

Obecnie oba zbiory opowiadań są uznawane za jedne z najwybitniejszych dokonań literatury polskiej okresu międzywojennego.

Tytuły opowiadań w zbiorze

Księga
Genialna epoka
Wiosna
Noc lipcowa
Mój ojciec wstępuje do strażaków
Druga jesień
Martwy sezon
Sanatorium pod Klepsydrą
Dodo
Edzio
Emeryt
Samotność
Ostatnia ucieczka ojca

Ekranizacja

W 1973 autorskiej ekranizacji prozy Schulza dokonał Wojciech Jerzy Has z Janem Nowickim w roli głównej. Film jest swobodną adaptacją tekstów z tomu, opartą głównie na opowiadaniu tytułowym oraz opowiadaniu Wiosna z tego samego zbioru^[4]. Surrealistyczna opowieść o młodym człowieku przybywającym do tytułowego sanatorium zawieszonego w czasie i przestrzeni została dobrze przyjęta przez krytyków – m.in. na Festiwalu w Cannes otrzymała Nagrodę Jury oraz nominację do Złotej Palmy^[5].

Zobacz też

Kanon na koniec wieku „Rzeczpospolitej”

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Pałac Rzeczypospolitej. Trzy razy otwierana. Najcenniejsze zbiory Biblioteki Narodowej w Pałacu Rzeczypospolitej. Tomasz Makowski (oprac.), Patryk Sapała (współprac.). Warszawa: Biblioteka Narodowa, 2024, s. 9, 188.
↑ Jerzy Jarzębski, Wstęp. W: Bruno Schulz: Opowiadania; Wybór esejów i listów. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998, s. XX. ISBN 83-04-04451-X.
↑ Jerzy Jarzębski, Wstęp..., s. CXV.
↑ Jan Lewandowski: 100 filmów polskich. Chorzów: Videograf II, 2004. ISBN 83-7183-326-1.
↑ "Sanatorium pod Klepsydrą", reż. Wojciech Jerzy Has. culture.pl. [dostęp 2022-09-12].

Bibliografia

Jerzy Jarzębski, Wstęp. W: Bruno Schulz: Opowiadania; Wybór esejów i listów. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1998. ISBN 83-04-04451-X.
JerzyJ. Jarzębski JerzyJ., Schulz, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1999, ISBN 83-7023-741-X, OCLC 830240851 .