STS-61-A
|
| Dane misji
|
| Indeks COSPAR
|
1985-104A
|
| Zaangażowani
|
 NASA
|
| Oznaczenie kodowe
|
STS-61-A
|
| Pojazd
|
| Wahadłowiec
|
Challenger
|
| Załoga
|
przedni rząd od lewej: Furrer, Dunbar, Buchli, Hartsfield, tylny rząd od lewej: Nagel, Bluford, Messerschmid, Ockels
|
| Dowódca
|
Henry Hartsfield
|
| Start
|
| Miejsce startu
|
Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A
|
| Początek misji
|
30 października 1985, 17:00:00 UTC
|
| Orbita okołoziemska
|
| Apogeum
|
331 km
|
| Perygeum
|
319 km
|
| Okres orbitalny
|
91 min
|
| Inklinacja orbity
|
57°
|
| Lądowanie
|
| Miejsce lądowania
|
Edwards AFB
|
| Lądowanie
|
6 listopada 1985, 17:44:51 UTC
|
| Czas trwania misji
|
7 dni, 0 godz, 44 min, 51 s
|
| Przebyta odległość
|
4 682 148 km[1]
|
| Liczba okrążeń Ziemi
|
112
|
| Program lotów wahadłowców
|
|
|
STS-61-A (ang. Space Transportation System) – dziewiąta misja wahadłowca kosmicznego Challenger i dwudziesta druga programu lotów wahadłowców[2].
Załoga
źródlo dla sekcji: [2]
Załoga rezerwowa
- * (liczba w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów)
Parametry misji
źródło dla sekcji: [1]
Cel misji
Misja naukowa z laboratorium Spacelab-D1 („D” jak Deutschland), po raz pierwszy i ostatni w historii startowała ośmioosobowa załoga statku kosmicznego[2].
Przebieg misji
- źródło[3]
Wyprawa poświęcona była pobytowi w przestrzeni kosmicznej laboratorium Spacelab. W tym locie laboratorium znalazło się na orbicie po raz czwarty i miało postać długiego pomieszczenia ciśnieniowego, połączonego tunelem z kabiną Challengera. Wyprawę zrealizowano na zamówienie Republiki Federalnej Niemiec, która dostarczyła 76 różnorodnych zestawów aparatury badawczej i naukowej. Z tego względu przedsięwzięcie oznaczono Spacelab D-1, a przebieg doświadczeń nadzorowano nie z Houston, a z Niemieckiej Agencji Kosmicznej w Oberpfaffenhofen koło Monachium w RFN.
W locie uczestniczyła rekordowo liczna, ośmioosobowa załoga. Tygodniowy lot rozpoczął się 30 października 1985 roku startem z Przylądka Canaveral na Florydzie, zakończył zaś 6 listopada w kalifornijskiej bazie im. Edwardsa na początku 112. okrążenia Ziemi.
Wyposażenie naukowe służyło do doświadczeń dotyczących przetwarzania materiałów, biologii, medycyny i nawigacji. Doświadczenia materiałowe prowadzono za pomocą dwóch pieców. Doświadczenia biologiczne wykonywano za pomocą zestawu Bio-Rack. Dotyczyły wpływu nieważkości na właściwości limfocytów warunkujących odporność organizmów na choroby. Badano zmysł równowagi, który sprawia kłopoty większości ludzi odbywających loty kosmiczne.
Lot STS-61-A wykorzystano dodatkowo do umieszczenia na orbicie małego, o masie 70 kg, amerykańskiego satelity łącznościowego GLOMR o zastosowaniu policyjnym (walka z przemytem) i wojskowym.
Lądowanie Challengera wiązało się z próbą nowego podwozia – z zamocowaną obrotowo i kierowaną przednią środkową sekcją. W podwoziach dawnego typu sekcja ta była nieruchoma. Dowódca promu po przyziemieniu z prędkością 320 km/h z powodzeniem manewrował dobiegiem. Wahadłowiec o masie około 100 ton na skutek ruchów przedniej sekcji podwozia zbaczał 6 m od linii środkowej pasa lotniskowego i powracał na nią posłusznie.
Do rangi symbolu urasta fakt, że start wahadłowca obserwował sędziwy niemiecki pionier astronautyki, Hermann Oberth[3] oraz że była to ostatnia zakończona powodzeniem misja orbitera przed jego zniszczeniem w katastrofie podczas startu misji STS-51-L.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
