Jarosława (Sława) Josypiwna Stećko, ukr. Ярослава (Слава) Йосипівна Стецько, właśc. Hanna Jewhenija Stećko z domu Muzyka[1] (ur. 14 maja 1920 w Romanówce, zm. 12 marca 2003 w Monachium) – ukraińska działaczka nacjonalistyczna, wieloletnia przewodnicząca Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, żona Jarosława Stećki, byłego premiera rządu ukraińskiego utworzonego po proklamacji niepodległości Ukrainy we Lwowie 30 czerwca 1941[2].
Życiorys
Była tłumaczką z angielskiego, francuskiego i niemieckiego. Do OUN wstąpiła za namową brata w 1938, przyjęła pseudonim „Sława”. Po wkroczeniu wojsk radzieckich na tereny Kresów, odmówiła przyjęcia legitymacji Komsomołu i zeszła do podziemia. Była łączniczką i sanitariuszką Ukraińskiej Armii Powstańczej. W 1943 została aresztowana we Lwowie przez Niemców za działalność w ukraińskim ruchu oporu.
Po wojnie osiadła w Monachium, gdzie poznała swojego przyszłego męża Jarosława Stećkę, szefa OUN, z którym wspólnie założyła Antybolszewicki Blok Narodów[1]. Po śmierci męża (w 1986) stanęła na czele tej organizacji oraz na czele OUN[2][1]. W okresie stanu wojennego wspierała polską opozycję, organizując zbiórki finansowe[3][4]. Publicznie głosiła, że Polacy i Ukraińcy powinni traktować wspólną historię w taki sposób, jak Amerykanie podchodzą do wojny secesyjnej, tj. „z równym sercem do obydwu stron”[4]. Odmowę otwarcia Cmentarza Orląt Lwowskich uważała za prowokację ze strony polityków prorosyjskich[3].
Po odzyskaniu przez Ukrainę niepodległości w 1991 wróciła do ojczyzny, w 1992 stanęła na czele założonej przez siebie partii Kongres Ukraińskich Nacjonalistów[2], która odwoływała się do tradycji OUN. Od 1997 aż do śmierci sprawowała mandat poselski do Rady Najwyższej, początkowo z okręgu Iwano-Frankiwsk, od 2002 z listy krajowej Bloku Nasza Ukraina[1].
W 1993 otrzymała honorowe obywatelstwo miasta Lwowa. Została pochowana w Kijowie[4].
Przypisy
.png)