Rynki wschodzące (z ang. emerging markets[1]) – określenie używane w odniesieniu do niektórych regionów świata ze względu na ich charakterystyczne cechy rozwoju gospodarczego i aktywności rynków finansowych. W pojęciu tym mieszczą się wszystkie państwa, które znalazły się na drodze od gospodarki rozwijającej się do gospodarki rozwiniętej. Przykładowymi rynkami wschodzącymi są Chiny, Indie, Malezja czy kraje Europy Środkowo-Wschodniej. Kraje te z reguły cechują się szybkim wzrostem gospodarczym oraz dużym poziomem inwestycji (choć nie zawsze jest to regułą), dlatego też stają się atrakcyjnym miejscem do lokowania kapitału (szczególnie na rynkach papierów wartościowych, z których zazwyczaj można uzyskać wyższe stopy zwrotu, niż z giełd krajów wysoko rozwiniętych).
Określenie „rynki wschodzące” wymyślił w 1981 roku ekonomista Banku Światowego Antoine van Agtmael[2].
Rynki wschodzące (stan na 2009 r.)
Lista rynków wschodzących według MSCI
Według danych Morgan Stanley Capital International[3]:
Lista rynków wschodzących według FTSE
FTSE Group na podstawie dochodu narodowego i rozwoju infrastruktury rynkowej rozróżnia rynki wschodzące na zaawansowane i drugorzędne. Zaawansowane charakteryzuje wyższy średni dochód narodowy i zaawansowana infrastruktura, natomiast drugorzędne – wyższy średni, niższy średni albo niski dochód narodowy, solidna infrastruktura rynkowa i rozmiar. Do drugorzędnych zalicza się również te rynki, które normalnie określono by jako zaawansowane, gdyby nie słabiej rozwinięta infrastruktura rynkowa[4][5].
Zaawansowane rynki wschodzące
Drugorzędne rynki wschodzące
Lista rynków wschodzących według BEM
Wielkimi Rynkami Wschodzącymi (Big Emerging Market, BEM) określa się następujące gospodarki[6]:
Przypisy
