W pierwszych latach 50. XX wieku należał do ścisłej czołówki hiszpańskich szachistów. W 1951 i 1953 r. zdobył tytuły indywidualnego mistrza kraju, a w 1954 r. w finałowym turnieju zajął II miejsce[1]. Do połowy lat 70. był podstawowym członkiem reprezentacji Hiszpanii, pomiędzy 1958 a 1974 r. sześciokrotnie uczestniczył w szachowych olimpiadach, zdobywając 52 pkt w 86 partiach (60,5%)[2]. Oprócz tego, dwukrotnie (1961, 1970) brał udział w turniejach o drużynowe mistrzostwo Europy[3].
Wielokrotnie startował w turniejach międzynarodowych, sukcesy odnosząc m.in. w:
W połowie lat 70. zakończył czynną karierę zawodniczą i poświęcił się pracy dziennikarskiej oraz działacza szachowego. W latach 1982–1990 był wiceprezydentem Międzynarodowej Federacji Szachowej dla kontynentu europejskiego, pomiędzy 1988 a 2000 r. pełnił funkcję prezydenta Hiszpańskiej Federacji Szachowej. Wydał kilkadziesiąt książek o tematyce szachowej, był założycielem periodyków Ajedrez EspañolOcho por ocho, prowadził szachowe kolumny w dziennikach Arriba y Pueblo i Marca. W 1992 r. otrzymał tytuł honorowego członka Międzynarodowej Federacji Szachowej[4].
