Richard Fromberg

Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	28 kwietnia 1970 Ulverstone
Wzrost	196 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1988
Zakończenie kariery	2002
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	24 (13 sierpnia 1990)
Australian Open	4R (1993, 1998)
Roland Garros	3R (1993)
Wimbledon	3R (1994)
US Open	3R (1992–1994, 1999, 2000)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	159 (2 lutego 1998)
Australian Open	2R (1991, 1993)
US Open	1R (1991)

Richard James Fromberg (ur. 28 kwietnia 1970 w Ulverstone) – australijski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Barcelony (1992).

Fromberg pochodzi z rodziny o sportowych tradycjach, jego ojciec uprawiał futbol australijski. Treningi tenisowe rozpoczął jako 10–latek, a w 1987 osiągnął finały singla i debla w juniorskich konkurencjach Australian Open.

Od 1988 występował w rywalizacji zawodowej, w 1989 wygrał po raz pierwszy turniej ATP Challenger Tour, a rok później odniósł już dwa zwycięstwa w cyklu ATP World Tour. Fromberg triumfował w 1990 w Bolonii, gdzie w finale pokonał Marca Rosseta, oraz w Båstad, gdzie jego finałowym przeciwnikiem był Magnus Larsson. Był w tymże roku również w finale w Singapurze (porażka z Kellym Jonesem), w drodze do ćwierćfinału w londyńskim Queen’s Clubie wyeliminował (na trawie) późniejszego wielokrotnego mistrza Wimbledonu Pete Samprasa, a po ćwierćfinale w Cincinnati, gdzie zanotował pierwsze zwycięstwo nad zawodnikiem aktualnie sklasyfikowanym w czołowej dziesiątce rankingu światowego (Agassim, wówczas nr 4.) awansował na 24. miejsce w klasyfikacji ATP World Tour (w sierpniu 1990), co do końca kariery pozostało jego najwyższą pozycją rankingową.

Australijczyk nieprzerwanie figurował w pierwszej setce rankingu światowego przez kolejne 11 lat^[1]. W 1991 wygrał turniej w Wellington (w finale Larsem Jonssonem), w 1993 doszedł do finału w Tampa (porażka z Jaime Yzagą), w 1994 był w finałach w Hilversum (porażka z Karelem Nováčkiem) i Florencji (przegrana z Marcelo Filippinim), w 1995 w finale w Sydney uległ Patrickowi McEnroe. Na ponowne zwycięstwo turniejowe czekał do 1997, kiedy w finale w Bukareszcie pokonał Andreę Gaudenziego. W 1998 zanotował kolejne dwa turniejowe finały, w Auckland przegrywając z Marcelo Ríosem, a w Amsterdamie z Magnusem Normanem.

Najlepszymi wynikami Fromberga w zawodach Wielkiego Szlema są 4 rundy Australian Open 1993 i Australian Open 1998, w pozostałych turniejach wielkoszlemowych osiągał 3 rundy. Latem 1992 zagrał w konkurencji gry pojedynczej na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie ponosząc porażkę w 1 rundzie z Michaelem Stichem^[2].

Jako deblista wygrał dwa turnieje – w 1990 w Schenectady (w parze z Bradem Pearce’em) i w 1997 w Kitzbühel w 1997 (z Wayne’em Arthursem). W lutym 1998 został sklasyfikowany jako 159. tenisista rankingu deblistów.

W ciągu całej kariery zmagał się z licznymi kontuzjami, a podczas Australian Open 2002 zakończył zawodową karierę. Występuje od tego czasu w turniejach weteranów. Australijczyk, praworęczny, wysoki, obdarzony silnym serwisem i mocnym uderzeniem forhendowym (bekhend grał oburącz), cieszył się opinią jednego z lepszych specjalistów gry na wolnej nawierzchni ziemnej w swoim kraju. Zapewniało mu to miejsce w reprezentacji narodowej Pucharu Davisa, w której Fromberg debiutował w 1990, w finale rozgrywek przeciwko Stanom Zjednoczonym. Debiutant przegrał swój mecz z Agassim, pokonał Changa, a trofeum zdobyli Amerykanie. W 1991 Fromberg w meczu ćwierćfinałowym pokonał Francuzów Fabrice’a Santoro i Guya Forgeta, ale nie wystarczyło to do wygranej (swoje mecze singlowe przegrał Wally Masur, przegrał też debel Mark Kratzmann–Todd Woodbridge), a Francuzi sięgnęli potem po trofeum. W 1993 ponownie Fromberg wystąpił w finale Pucharu Davisa, tym razem przeciwko Niemcom, ale ponownie ekipa australijska została pokonana. Fromberg wygrał z Goellnerem, broniąc kilku piłek meczowych, ale przegrał ze Stichem decydujące, czwarte spotkanie finału. Od tego czasu występował w ekipie narodowej sporadycznie, ostatni start notując z reprezentacją w 2001, niedokończonym pojedynkiem z Brazylijczykiem Alexandre Simonim. Łącznie wygrał w ramach Pucharu Davisa 11 spotkań, przegrał 4 (1 mecz niedokończony); raz wystąpił w deblu, partnerując Toddowi Woodbridge w zwycięskim meczu z parą tajwańską w 1996.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	6 maja 1990	Singapur	Twarda	Kelly Jones	4:6, 6:2, 6:7
Zwycięzca	1.	27 maja 1990	Bolonia	Ceglana	Marc Rosset	4:6, 6:4, 7:6
Zwycięzca	2.	15 lipca 1990	Båstad	Ceglana	Magnus Larsson	6:2, 7:6
Zwycięzca	3.	6 stycznia 1991	Wellington	Twarda	Lars Jonsson	6:1, 6:4, 6:4
Finalista	2.	9 maja 1993	Tampa	Ceglana	Jaime Yzaga	4:6, 2:6
Finalista	3.	12 czerwca 1994	Florencja	Ceglana	Marcelo Filippini	6:3, 3:6, 3:6
Finalista	4.	31 lipca 1994	Hilversum	Ceglana	Karel Nováček	5:7, 4:6, 6:7(7)
Finalista	5.	15 stycznia 1995	Sydney	Twarda	Patrick McEnroe	2:6, 6:7(4)
Zwycięzca	4.	28 września 1997	Bukareszt	Ceglana	Andrea Gaudenzi	6:1, 7:6(2)
Finalista	6.	18 stycznia 1998	Auckland	Twarda	Marcelo Ríos	6:4, 4:6, 6:7(3)
Finalista	7.	8 sierpnia 1998	Amsterdam	Ceglana	Magnus Norman	3:6, 3:6, 6:2, 4:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	26 sierpnia 1990	Schenectady	Twarda	Brad Pearce	Brian Garrow Sven Salumaa	6:2, 3:6, 7:6
Zwycięzca	2.	27 lipca 1997	Kitzbühel	Ceglana	Wayne Arthurs	Thomas Buchmayer Thomas Strengberger	6:4, 6:3

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21]  (ang.).