Obiekt zaprojektował Heinrich Grüder w formach neorenesansowych, nadając mu dość nietypową formę, z dominującą klatką schodową w ośmiobocznej wieży, nakrytej charakterystycznym dla panoramy Wildy hełmem. Oprócz gmachu głównego powstała hala maszyn i dom dla woźnego. Całość założenia dopełniła zieleń parkowa i ogrodowa.
Wewnątrz budynku znajdują się (oprócz pomieszczeń rektorskich) winda z okresu budowy (wkomponowana w światło klatki schodowej), Sala Historii Politechniki Poznańskiej i reprezentacyjne korytarze. Klatkę schodową zdobią witraże autorstwa A.Kruszony z 1980, wykonane w darze dla uczelni.
Tablice pamiątkowe
Wewnątrz:
ku czci studentów Politechniki: Michała Dąbrowicza (lat 23), Czesława Milanowicza (lat 26) i Leszka Rasia (lat 26), poległych podczas Powstania Poznańskiego w 1956,
z 1989, ku czci profesorów i absolwentów internowanych w Oflagu VII A Murnau: Józefa Węglarza, Floriana Anyżewskiego, Stanisława Jeziorkowskiego, Antoniego Krzemińskiego, Jana Kutnika, Zdzisława Leczyka, Bolesława Madejskiego, Bernarda Maligłowskiego, Stanisława Morawskiego, Adama Niezręckiego, Marcelego Różańskiego i Bogumiła Szmitta,
o treści: Politechnika Poznańska / 70 lat polskiego wyższego szkolnictwa technicznego w Poznaniu / 1919-1989,
pozioma okrągła, przed wejściem, z herbem Poznania, wyobrażeniem trybu i napisem Politechnika Poznańska.
Otoczenie
Gmach Politechniki jest elementem reprezentacyjnego zespołu urbanistycznego centrum Wildy, który powstał po roku 1900, a więc po włączeniu osady w granice Poznania. Towarzyszą mu bezpośrednio:
szkoła powszechna przy Pl. Skłodowskiej-Curie 1 (obecnie Politechnika Poznańska) z 1898 r. – rej. zabytków nr A 327 z 29.10.1991[1]