Ten artykuł dotyczy zewnętrznej powierzchni ściany. Zobacz też: elewacja (kult świętych).

Elewacja – zewnętrzna powierzchnia ściany budynku ze wszystkimi znajdującymi się na niej elementami, lico budynku.

Elewacje, w zależności od położenia określa się:

• zgodnie z położeniem np. względem ulicy: frontowa, tylna, boczna, ogrodowa (dla budynków z przylegającym ogrodem),
• zgodnie ze stronami świata – np. północna, wschodnia.

Przednia elewacja budynku, położona od strony ulicy i posiadająca wejście (niekoniecznie główne), często najbardziej reprezentacyjna (lecz niekoniecznie), niekiedy nosi nazwę fasady. Nazwa ta ma najczęściej zastosowanie do budynków miejskich, budowanych w pierzei, w których pozostałe ściany zewnętrzne stykają się z sąsiadującymi budynkami lub są zasłonięte.

Mianem elewacji określa się też w rysunku architektoniczno-budowlanym przedstawiony w skali widok budynku prostopadły do jednej ze ścian. W projekcie architektonicznym rysunek elewacji określa wielkość i położenie otworów (drzwi, okien itp.) oraz innych detali elewacji, wysokość budynku i jego poziomów, rodzaj zastosowanych materiałów wykończeniowych.

Elewacje można podzielić ze względu na rodzaj ich wykończenia:^{[1][niewiarygodne źródło?]}

• elewacje z kamienia naturalnego;
• elewacje z cegły;
• elewacje drewniane;
• elewacje szklane;
• elewacje tynkowe;
• elewacje z płytek klinkierowych;
• elewacje z tworzywa sztucznego (np. PCW);
• elewacje z paneli elewacyjnych HPL.

Zobacz hasło elewacja w Wikisłowniku

• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 43. ISBN 83-85001-89-1.