PROFILPELAJAR.COM

Rejon pitkiarancki
Питкярантский район
	Rejon
herb rejonu pitkiaranckiego↗	?↗
Państwo	Rosja
Republika	Karelia
Siedziba	Pitkiaranta
Powierzchnia	2253 km²
Populacja (2005); • liczba ludności	; 23 181
• gęstość	10,3 os./km²
	Położenie na mapie;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Rejon pitkiarancki, ros. Питкярантский район – rejon w północno-zachodniej Rosji, wchodzący w skład rosyjskiej Republiki Karelii.

Położenie

Rejon pitkiarancki leży na południu Karelii, nad jeziorem Ładoga.

Powierzchnia

Obszar rejonu, o charakterze równinnym, ma powierzchnię 2253 km²; jego większość pokrywa tajga sosnowo-świerkowa, z domieszką brzozy i osiki oraz niewielkich ilości grabu i lipy. Na terenie tym znajdują się liczne niewielkie jeziora i małe rzeczki. Część obszaru stanowią bagna i torfowiska.

Ludność

Rejon zamieszkany jest przez 23.181 osób (2005 r.), głównie Rosjan, a także przez rdzennych mieszkańców Karelii – Karelów. Kilkuprocentowy udział w populacji mają też dwie inne napływowe nacje: Ukraińcy i Białorusini.

W ostatnich latach populacja rejonu, tak jak populacja całej Karelii zmniejsza się w wyniku emigracji ludności do większych miast w Rosji w poszukiwaniu pracy oraz niskiego przyrostu naturalnego. Ponieważ wyjeżdżają głównie ludzie młodzi, średnia wieku mieszkańców rejonu jest wysoka, i wynosi ponad 40 lat dla kobiet i ok. 35 dla mężczyzn, przy czym na wsiach jest ona o ok. 5 lat wyższa niż w ośrodkach miejskich.

10.030 osób zamieszkuje na wsiach, stąd ludność miejska stanowi blisko 54% populacji.

Gęstość zaludnienia wynosi 10,3 os./km² i jest 2,5-krotnie wyższa niż średnia karelska

Miasto i ośrodek administracyjny

Jedynym miastem na terenie rejonu piktiaranckiego jest skupiająca ponad połowę wszystkich mieszkańców rejonu Pitkiaranta, zamieszkana przez 13.151 osób (2005 r.). Stanowi ona ośrodek administracyjny tej jednostki podziału terytorialnego.

Gospodarka

Gospodarka rejonu, podobnie jak gospodarka całej Karelii po rozpadzie ZSRR pogrążona jest w kryzysie.

Podstawowymi źródłami utrzymania dla mieszkańców rejonu jest pozyskiwanie drewna dla potrzeb przemysłu, uprawa ziemi i chów zwierząt, a także myślistwo i rybołówstwo. W Pitkiarancie znajduje się przemysł drzewny i celulozowo-papierniczy, a także drobny przemysł spożywczy oraz budowlany, bazujący na lokalnych złożach surowców. Także i w innych większych ośrodkach osadniczych znajduje się niewielki przemysł drzewny a oraz małe zakłady spożywcze (jak piekarnie czy masarnie), zatrudniające kilka-kilkanaście osób, produkujące na potrzeby rynku lokalnego.

Uprawa roli, mimo dość korzystnych warunków klimatycznych nie odgrywa większego znaczenia, uprawiane są w niewielkich ilościach, dla zaspokojenia lokalnych potrzeb jedynie ziemniaki, rośliny pastewne, niektóre warzywa oraz zboża: jęczmień, rzadziej żyto, także w niewielkich ilościach.

Na terenie rejonu prowadzona jest także chów bydła, świń oraz zwierząt futerkowych.

Bogactwa mineralne

Na terenie rejonu, ok. 12 km od Pitkiaranty od końca XIX eksploatowane są złoża unikatowych czerwonych granitów i gnejsów granitowych, zwanych złożami walaamskimi, używanych do wykańczania ekskluzywnych budynków w Petersburgu i w miastach Finlandii.

Klimat

Na terenie rejonu panuje klimat umiarkowany chłodny, przejściowy między morskim a kontynentalnym. Jest on w znacznym stopniu łagodzony bliskością dużych zbiorników wodnych (Morza Bałtyckiego i jeziora Ładoga).

Średnia roczna temperatura powietrza wynosi ok. 3°. Średnia temperatura najchłodniejszego miesiąca – lutego wynosi –9 do –10 °C, zaś najcieplejszego – czerwca – ok. +17 °C. Okres bez przymrozków wynosi ok. 130-150 dni.

W rejonie notuje się wysoki poziom opadów, głównie w postaci deszczu, których największe nasilenie ma miejsce w sierpniu.