Grań kończy się tuż ponad dnem Doliny Kieżmarskiej, naprzeciw Białego Brzegu nad Białą Wodą Kieżmarską[3]. Stoki końcowej części grani to Rakuska Ubocz po jej północno-wschodniej stronie oraz dolne partie Huncowskiej Uboczy po stronie południowo-zachodniej. W tych ostatnich znajduje się jeszcze niewybitna Huncowska Kazalnica (1202 m[3])[1].
Granią na żadnym odcinku nie wiodą szlaki turystyczne, przecinają ją jednak w trzech miejscach[3].
Nazwy grani i obiektów w niej położonych pochodzą od podtatrzańskiej wsi Rakusy (Rakúsy)[4]. Nie ma żadnego powszechnie stosowanego słowackiego określenia dla tego odcinka grani.
– niebieski szlak od pośredniej stacji kolei linowej na Łomnicę (stacja „Start”) przez Rakuską Polanę na Niżnią Rakuską Przełęcz, a stąd w dół do Doliny Łomnickiej nad Łomnicki Staw. Szlak przecina Rakuską Grań dwukrotnie: najpierw w jej niskich partiach poniżej Małej Rakuskiej Czuby, potem w siodle Niżniej Rakuskiej Przełęczy.
Czas przejścia od stacji kolejki na Rakuską Polanę: 1:30 h, ↓ 1 h
Czas przejścia z polany przez przełęcz nad Łomnicki Staw: 1:30 h, ↓ 1 h[5]
Przypisy
↑ abcdWitold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 236–253. ISBN 83-217-2203-2.
↑ abcdeJarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 125. ISBN 83-909352-2-8.
↑Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 424. ISBN 83-01-13184-5.
↑Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0. Brak numerów stron w książce