Po studiach zajął się grafiką, współpracując z czasopismem „Jazz Forum”, w którym pełnił funkcję redaktora graficznego[4]. W 1981 wyjechał do Paryża, skąd rok później wyemigrował do Nowego Jorku[4]. Powrót do kraju uniemożliwiło mu wprowadzenie przez władze komunistyczne w Polsce stanu wojennego. W 1985 podjął pracę jako wykładowca w nowojorskiej School of Visual Arts[4].
Jego prace są eksponowane w licznych galeriach i muzeach (Biblioteka Kongresu, muzeum sztuki nowoczesnej w Toyamie, Carnegie Foundation w Nowym Jorku i Muzeum Plakatu w Wilanowie), a także gromadzone przez prywatnych kolekcjonerów na całym świecie. Rafał Olbiński podjął współpracę z takimi pismami jak „The New York Times”, „Newsweek”, „Bloomberg Businessweek” czy „Der Spiegel”. W Polsce zajmował się m.in. projektowaniem okładek płyt, np. Krzysztofa KlenczonaPowiedz stary gdzieś ty był (Pronit SX 1614) i BreakoutuŻagiel Ziemi (Pronit SX 1821). Od 1997 do 2003 regularnie tworzył okładki polskiego miesięcznika psychologicznego „Charaktery” i był współtwórcą wizerunku graficznego pisma.
Jego twórczość jest szeroko nagradzana na wielu konkursach międzynarodowych. W 1995 otrzymał pierwszą nagrodę w konkursie „New York City Capital of the World” – na plakat promujący Nowy Jork jako stolicę świata. W 1994 został laureatem tzw. Międzynarodowego Oskara za najbardziej niezapomniany plakat na świecie w konkursie „Prix Savignac” w Paryżu, a w 1976 pierwszej nagrody w konkursie Instytutu Praw Człowieka w Strasburgu. Do połowy lat 90. zgromadził około 100 nagród[5].
Życie prywatne
Był trzykrotnie żonaty; ojciec dwóch synów i córki[6]. Związany z Bogną Sworowską.
Publikacje
Rafał Olbiński, album 12 opowiadań, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7469-593-0
Rafał Olbiński, album Baśnie o miłości i innych dziwnych przypadkach: Rafał Olbiński w obrazach i słowach, wyd. Muza, Warszawa 2014, ISBN 978-83-7758-872-7
