Pomnik zaprojektowany przez berlińskiego rzeźbiarza, urodzonego w Nakle nad Notecią – Roberta Baerwalda, miał uosabiać sukcesy militarne Niemiec. Cesarz przedstawiony był w mundurze, jako przywódca przede wszystkim militarny (tzw. Krieger-Denkmal). Przy cokole umieszczono dwie postacie kobiece – boginię zwycięstwa i Ojczyznę opłakującą poległych synów (marmur karraryjski[1]). Monument wpisywał się w tworzony podówczas wizerunek Poznania, jako stolicy niemieckiego Wschodu.
Historia
Początkowo proponowano, jako miejsce posadowienia pomnika, plac Kolegiacki, ale ostatecznie zwyciężył plac Działowy – urbanistycznie jakby stworzony pod tego rodzaju rozwiązanie. Pierwszym terminem, w którym zamierzano odsłonić pomnik był 10 czerwca 1888 (złote gody cesarskiej pary). Z uwagi jednak na śmierć kolejnych cesarzy (Wilhelma I i Fryderyka III), ostatecznie monument odsłonięto 22 września 1889, bez udziału władz centralnych. Władzę duchowną reprezentował natomiast arcybiskup Julius Dinder.
Robert Baerwald, autor pomnika, dzięki temu projektowi stał się znany i otrzymał szereg dalszych zamówień.
Podobnie, jak wszystkie pruskie pomniki w Poznaniu, tak i ten zburzono w kwietniu 1919 i przekazano do przetopienia na monumenty polskie.
↑ abWaldemar Karolczak, Parki publiczne, skwery i promenady dawnego Poznania (do 1914r.), w: Kronika Miasta Poznania, nr 3-4/1993, s.49, ISSN 0137-3552
Witold Molik, Poznańskie pomniki w XIX i początkach XX wieku, w: Kronika Miasta Poznania, nr 2/2001, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2001, ss.23-34, ISSN 0137-3552
.jpg)