Dzięki staraniom ówczesnego prezesa FIVB Paula Libauda liczbę drużyn, które przystąpiły do rywalizacji, zwiększono do 12. Zmieniono również formułę rozgrywek. Reprezentacje podzielono na dwie sześciodrużynowe grupy, w których zespoły rozegrały ze sobą po jednym spotkaniu. Po dwie najlepsze drużyny z każdej grupy awansowały do półfinałów, po których pierwszy raz rozegrano wielki finał i mecz o 3. miejsce. Zespoły, które zajęły miejsca 3-4 w swoich grupach walczyły o miejsca 5-8. Pozostałe reprezentacje rywalizowały o miejsca 9-12.
Mistrzem olimpijskim została reprezentacja Japonii, która pokonała w finale reprezentację NRD 3:1, a w całym turnieju nie doznała porażki (wygrała wszystkie 7 spotkań).
Drużyny uczestniczące
Awans do turnieju olimpijskiego uzyskali z urzędu mistrz olimpijski i wicemistrz olimpijski. Dwa miejsca przyznano najlepszym drużynom mistrzostw świata, pięć – dla mistrzów poszczególnych kontynentów. O ostatnich dwóch zadecydowały turnieje kwalifikacyjne.
_pictogram.svg)