Myczków w XV w. istniał jako własność Kmitów.
Przypadła ona w XVI w synowi siostry wojewody, Katarzyny Kmicianki (zamężnej za Andrzejem Stadnickim, kasztelanem sanockim) – Mikołajowi Stadnickiemu, który otrzymał wtedy w spadku jeszcze Solinę. W połowie XIX wieku właścicielem posiadłości tabularnej w Myczkowcach był Tadeusz Urbański[8]. Do 1939 we wsi znajdował się dwór, którego właścicielem był kpt. Czesław Wawrosz.
We wsi znajdują się dwa kościoły położone obok siebie przedzielone wspólną dzwonnicą parawanową. Pierwszy z budynków, funkcjonujący dawniej jako cerkiew greckokatolicka a obecnie kościół rzymskokatolicki, to kościół parafialny pw. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy z 1899 wzniesiony z fundacji Jana Nepomucena Zatorskiego, właściciela tutejszego majątku.
Drugi kościół to obiekt wybudowany w 1901, również przez Jana Zatorskiego jako fundatora, przeznaczony od początku dla ludności rzymskokatolickiej. Kościół ten jest pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Muzeum
W Myczkowie znajduje się Muzeum Kultury Bojków, w którym znajdują się zbiory materialne oraz duchowe dawnych mieszkańców tego regionu. Prezentują one bogate zróżnicowanie Bieszczadów pod względem kulturowym oraz starają się utrwalać wiedzę okolicznych mieszkańców, jak i turystów na temat Bojków, po których zostały tylko nieliczne ślady[11].
Tablica pamiątkowa
Na ścianie muzeum od strony parkingu, znajduje się tablica upamiętniająca organizatorów przerzutów granicznych na terenach Bieszczadów podczas II wojny światowej. Na tablicy znajdują się cztery osobistości, Czesław Wawrosz – właściciel Myczkowa, Wanda Wawrosz – właścicielka majątku, Fryderyk Sedlak – rządca majątku oraz Stanisław Matuszewski – przewodnik graniczny[12].
↑Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
↑Tomasz Figlus, Villae iuris valachici. Z problematyki rozwoju osadnictwa wołoskiego w Polsce na przykładzie ziemi sanockiej, w: Studia z Geografii Politycznej i Historycznej tom 5 (2016), s. 31.