Music from Big Pink – debiutancki album kanadyjskiej grupy rockowej The Band, wydany w lipcu 1968 roku.

Stylistycznie płyta utrzymana jest w konwencji rocka połączonego z bluesem, folkiem, country i psychodelią. Zawiera najsłynniejszy przebój zespołu, The Weight, którego popularność przypieczętowało umieszczenie go w kultowym filmie Easy Rider z 1969 roku.

W momencie wydania płyta nie osiągnęła wielkiego sukcesu komercyjnego, osiągając miejsce 30. na amerykańskiej liście przebojów. Dzisiaj jednak uznawana jest za jeden z najlepszych albumów grupy i rocka w ogóle. Magazyn Rolling Stone umieścił album na 34. pozycji listy 500 albumów wszech czasów^[5].

Autorem części utworów jest Bob Dylan, którego grupa wspomagała podczas koncertów i sesji nagraniowych od 1965 roku (owocem ich wspólnej pracy był m.in. album The Basement Tapes).

W 2004 utwór "The Weight" został sklasyfikowany na 41. miejscu listy 500 utworów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[6].

1.	"Tears of Rage" (Bob Dylan, Richard Manuel)	5:23
2.	"To Kingdom Come" (Robbie Robertson)	3:22
3.	"In a Station" (Manuel)	3:34
4.	"Caledonia Mission" (Robertson)	2:59
5.	"The Weight" (Robertson)	4:38
6.	"We Can Talk" (Manuel)	3:06
7.	"Long Black Veil" (Marijohn Wilkin, Danny Dill)	3:06
8.	"Chest Fever" (Robertson)	5:18
9.	"Lonesome Suzie" (Manuel)	4:04
10.	"This Wheel's on Fire" (Dylan, Rick Danko)	3:14
11.	"I Shall Be Released" (Dylan)	3:19
		42:03

Album został wydany ponownie w 2003 roku w wersji zremasterowanej i z 9 utworami bonusowymi:

1.	"Yazoo Street Scandal" (Robertson)	4:01
2.	"Tears of Rage" (Dylan, Manuel)	5:32
3.	"Katie's Been Gone" (Manuel, Robertson)	2:46
4.	"If I Lose" (Ralph Stanley)	2:29
5.	"Long Distance Operator" (Dylan)	3:58
6.	"Lonesome Suzie" (Manuel)	3:00
7.	"Orange Juice Blues (Blues for Breakfast)" (Manuel)	3:40
8.	"Key to the Highway" (Big Bill Broonzy)	2:28
9.	"Ferdinand the Imposter" (Robertson)	3:59
		31:53

Utwór w sposób tragikomiczny, nieco groteskowy i ironiczny przedstawia konflikt między romantycznym widzeniem miłości, a rzeczywistością. Zwrotki zaczynają się w wolnym, melancholijnym tempie, a kończą na szybkim. Wpierw słyszmy: She reads the leaves and she leads the life (...) But hear me if you're near me (Ona czyta z liści i panuje nad życiem. Usłysz mnie, jeśli jesteś blisko), a potem: The watchman covers me with his remedy, I can't see and it's hard to feel, I think his magic might be real (Jej strażnik zastępuje mi drogę ze swoim "lekiem", nic nie widzę i nic nie czuję, widocznie jego lek działa). Z każdą następną zwrotką podmiot znajduje nowe określenia i metafory na zobrazowanie swej wyidealizowanej wybranki (hexagram, I can't get to you from your garden gate) W końcowych frazach piosenki romantyczne uczucie i starania podmiotu o serce ukochanej spotykają się ze wzgardą, a podmiot postanawia ruszać dalej, do Arkansas (możliwe, że dlatego, iż miasto to kojarzy się z bluesem).

Piosenka napisana przez Robbie Robertsona. Ukazała się na pierwszym albumie zespołu Music from Big Pink, wydanym w 1968. Piosenka zajęła 41 miejsce w rankingu magazynu Rolling Stone 500 Greatest Songs of All Time.

Treść piosenki przywołuje liczne aluzje biblijne. Bohater utworu odbywa alegoryczną podróż z Nazareth (region w Pensylwanii) w poszukiwaniu miejsca spoczynku. Po drodze spotyka: człowieka, który odmawia pomocy (Hey, mister, can you tell me where a man might find a bed?", He just grinned and shook my hand, and "No!", was all he said); Carmen, która nie może wybrać się w podróż ze względu na swojego Diabła (I gotta go, but my friend [Devil] can stick around); Crazy Chestera, który chce wskazać drogę do hotelu w zamian za zaopiekowanie się jego psem oraz Luka, który w oczekiwaniu Apokalipsy porzuca swoich bliskich. Absurdowi zachowań napotkanych ludzi przeciwstawiona zostaje samotność, ale i indywidualizm wędrującego bohatera. Zdaniem wielu krytyków bohater jest również symboliczną postacią przedstawiającą kontrkulturę, a także archetypem zbuntowanego rockersa.

Utwór wszedł w skład soundtracku do filmu Easy Rider.

• Rick Danko – gitara basowa, skrzypce, wokal
• Levon Helm – perkusja, gitara akustyczna, bębny, wokal
• Garth Hudson – organy, fortepian, klawinet, saksofon sopranowy i tenorowy
• Richard Manuel – fortepian, organy, bębny, wokal
• Jaime Robbie Robertson – gitary, wokal
• John Simon – producent muzyczny, baryton, saksofon tenorowy, fortepian
• Don Hahn, Tony May, Shelly Yakus – inżynierowie dźwięku
• Bob Dylan – okładka
• Elliott Landy – fotografie