Po raz pierwszy w Moskwie zaprojektowano i wykonano aż 5 kopuł, z których cztery symbolizowały cztery strony świata (zgodnie z ukraińskim zwyczajem). Wywołało to oburzenie starowierców, którzy nazwali monastyr „ołtarzemantychrysta”. Bardzo bogate freski świątyni zostały wykonane przez włoskiego malarza Antonio Claudio w latach 1782–1785.
Po wybuchu rewolucji październikowej w 1917, monastyr Doński został zamknięty. W latach 1922–1925 przetrzymywany był tutaj moskiewski patriarcha Tichon. Po uwolnieniu pozostał w nim do swojej śmierci, a następnie został pochowany w południowej ścianie Małego Dońskiego Soboru (tzw. zimowa cerkiew). W pogrzebie uczestniczyło 56 biskupów i 500 kapłanów.
Od 1934 w monastyrze Dońskim mieściło się Muzeum Architektury (pod opieką Radzieckiej Akademii Architektury). W 1964 został ustanowiony oddziałem Muzeum Architektury Szczusiewa.
W 1982 Leonid Breżniew podpisał dekret w sprawie przekazania monastyru na rzecz Patriarchatu Moskiewskiego, celem stworzenia w tym miejscu oficjalnej rezydencji patriarchy Moskwy, jednakże kilka dni po śmierci sekretarza generalnego wydane zostało postanowienie o wstrzymaniu wykonania tej decyzji. Ostatecznie Cerkiew otrzymała Monaster Daniłowski, w którym dzisiaj znajduje się siedziba patriarchy[6].
Przyklasztorny cmentarz (znany jako Stary Cmentarz Doński, ros. Старое Донское Кладбище) od końca XVIII w. pełni funkcję nekropolii dla kilkunastu rodzin arystokracji rosyjskiej. Spoczywają tu m.in. przedstawiciele rodów Dołgorukich, Oboleńskich, Golicynów, Wołkońskich, Trubickich i Tołstojów[3]. Na cmentarzu znajdują się ponadto groby wielu wybitnych postaci biorących czynny udział w życiu politycznym, publicznym lub artystycznym Rosji: dekabrystów, uczestników wojny 1812, pisarzy, malarzy, naukowców[7].
.jpg)
_04.jpg)
