Pierwotnie planowano również organizację turnieju kwalifikacyjnego do III dywizji jednak drużyny Armenii oraz Bośni i Hercegowiny wycofały się, więc szósta drużyna turnieju trzeciej dywizji w roku 2008 (w tym wypadku Mongolia) została automatycznie zakwalifikowana do turnieju III dywizji.
W tej części mistrzostw uczestniczyło najlepsze 16 drużyn na świecie. System rozgrywania meczów był inny niż w niższych dywizjach. Najpierw odbyła się faza grupowa, w której zespoły zostały podzielone w czterech grupach po cztery zespoły. Z każdej grupy awansowało po trzy drużyny do drugiej fazy grupowej, zaś najgorsze tj. z czwartych miejsc walczyły w fazie grupie spadkowej o utrzymanie, dwa najsłabsze zespoły spadły do pierwszej dywizji. Dwanaście zespołów jakie pozostały w walce o medale, zostały podzielone na dwie grupy po 6 zespołów. Mecze rozgrywane były systemem kołowym (każdy z każdym) z zaliczeniem wyników pierwszej fazy grupowej. Cztery najlepsze drużyny awansowały do fazy pucharowej, gdzie przegrywająca drużyna nie liczy się w walce o tytuł mistrzowski.
Mecze odbyły się w Szwajcarii po raz dziesiąty w historii. Ostatni turniej mistrzowski odbył się tu w 1998 roku. Po raz pierwszy od 70 lat wśród najlepszych drużyn znaleźli się Węgrzy.
Zawody odbędą się w dniach 24 kwietnia – 10 maja2009 roku. Pierwsze dwa mecze odbyły się o tej samej godzinie (16:15). W Bernie odbył się mecz Niemców oraz Rosjan. W Kloten jako pierwsi zagrali Białorusini oraz Kanadyjczycy. Pierwszą bramkę w turnieju zdobył Kanadyjczyk Steven Stamkos, który strzelił bramkę już w 65 sekundzie spotkania. W meczu pomiędzy Białorusią i Finlandią strzelono najszybszą bramkę mistrzostw. W piątej sekundzie meczu do bramki rywali trafił Sergej Demagin.
Królami strzelców zostali trzej zawodnicy. Spezza, Stamkos i Kapanen zdobyli po 7 bramek. W punktacji kanadyjskiej najskuteczniejszy był Martin St. Louis zdobywszy 15 punktów (4 bramki i 11 asyst)[2] Do piątki gwiazd zaliczono: bramkarza reprezentacji Białorusi Mezina, obrońców: Webera i Szweda Jonssona oraz napastników: Kowalczuka z Rosji i Kanadyjczyków St. Loius, Stamkos[3]. MVP turnieju został wybrany Ilja Kowalczuk[4].
W mistrzostwach pierwszej dywizji uczestniczyło 12 zespołów, które są podzielone zostały na dwie grupy po 6 zespołów. Rozgrywały one mecze systemem każdy z każdym. Zwycięzcy turniejów awansowali do mistrzostw świata elity w 2010 roku, zaś najsłabsze drużyny spadły do drugiej dywizji.
W mistrzostwach pierwszej dywizji uczestniczyło 12 zespołów, które są podzielone zostały na dwie grupy po 6 zespołów. Rozgrywały one mecze systemem każdy z każdym. Zwycięzcy turniejów awansowali do mistrzostw świata pierwszej dywizji w 2010 roku, zaś najsłabsze drużyny spadły do trzeciej dywizji.
W tej części mistrzostw uczestniczyło 6 drużyn, które rozgrywały mecze w jednej grupie systemem każdy z każdym. Najlepsze dwa zespoły awansowały do drugiej dywizji. Gospodarzem turnieju było nowozelandzkie miasto Dunedin. Ostatni raz Nowa Zelandia była gospodarzem turnieju mistrzowskiego w 2003 roku. Wtedy to odbył się turniej w Auckland, również był to turniej trzeciej dywizji.
↑Niemcy jako gospodarze mistrzostw świata w 2010 roku miały pewne utrzymanie w elicie. W wyniku czego, Niemcy zajmując 15. miejsce spowodowali, iż do pierwszej dywizji spadły ostatnia oraz druga drużyna w grupie spadkowej.
