Mikołaj Kiczka

Mikołaj Kiczka
Mikołaj z Kik v. Mikołaj Kicki
Archidiakon gnieźnieński,

kanonik i wikariusz generalny poznański

Herb duchownego
Kraj działania

Królestwo Polskie

Data i miejsce urodzenia

ok. roku 1382
Kiki

Data i miejsce śmierci

1429
Poznań

Archidiakon gnieźnieński
Okres sprawowania

1408

Wikariusz generalny i administrator diecezji poznaniskiej.
Okres sprawowania

1423–1428

Wyznanie

katolik

Kościół

rzymskokatolickie

Prezbiterat

Kościół Świętego Ducha w Grodzisku Wielkopolskim erygowany 6 października 1426 roku przez ówczesnego administratora diecezji poznańskiej Mikołaja Kiczkę

Mikołaj Kiczka herbu Kokot[1] z Kik – szlachcic polski, archidiakon gnieźnieński, kanonik i wikariusz generalny, oraz administrator diecezji poznańskiej, doktor dekretów, a w 1422 roku główny pełnomocnik króla Władysława Jagiełły wraz z Władysławem Oporowskim do zadań prokuratorskich w toczącym się w Rzymie od 17 listopada 1421 roku procesie polsko-krzyżackim.

Był jednym z uczestników polskiej delegacji, której przewodził podczas procesu prymas Polski Mikołaj Trąba. Na swojego zastępcę w pełnieniu tych obowiązków, po wznowieniu procesu w 1422 przez Papieża Marcina V, wyznaczył Mikołaj Kiczka 16 października 1422 Stanisława ze Skarbimierza.

Pochodził z Kik pod Łęczycą[2]. Był prawdopodobnie pasierbem Floriana z Majkowic, zaś jego matką była Smichna z Chlewisk i Książa – wdowa po Mikołaju ze Szreniawy[3]. Był plebanem w Luborzycy w 1404 roku, następnie kanonikiem włocławskim w 1407 roku i archidiakonem gnieźnieńskim w 1408[4]. Studiował na Uniwersytecie w Padwie w latach (1415–1420)[5], na wydziale prawa kanonicznego, gdzie uzyskał stopień naukowy doktora dekretów. Tam też w 1419 roku sprawował funkcję rektora "Ultramontanów" i "Cytramontanów" – obu korporacji akademickich. W roku 1427 został wysłany przez króla Władysława II Jagiełłę w misji ustalenia linii granicznej pomiędzy Polską i ziemiami krzyżackimi.

Odziedziczył w roku 1400, majątki: Płużnicę i Marcinową Porembę, a w 1409 był właścicielem wsi Tursko[6] w powiecie kaliskim. W latach 1423–1428 piastował stanowisko wikariusza generalnego w Poznaniu. Zmarł w roku 1429.

Wspominany przez Franciszka Piekosińskiego z uwagi na zachowany dokument opatrzony pieczęcią herbową, oraz na najstarszą proklamę jego herbu "Kokoty", który w czasach późniejszych występuje już pod nazwą "Kur Biały".

 Osobny artykuł: Kurowie (ród rycerski).

Przypisy

  1. ↑ Franciszek Piekosiński, Heraldyka polska wieków średnich. Kraków 1899. s.233 – herb Kokoty Mikołaja Kiczki. [1]
  2. ↑ Herbarz Polski Adam Boniecki, Warszawa 1907, Tom X, s.10, hasło: Kiccy herbu Godziemba, gdzie jest też mowa o Mikołaju Kiczce herbu "Koguty", który jest następnie wspomniany w haśle: "Kiczkowie" Tom. X s.17. Boniecki mylnie przypisał biografię Mikołja Kiczki – doktora dekretów, osobie Mikołaja Kickiego herbu Godziemba, o czym świadczy odmienna data śmierci tego ostatniego, który zmarł w 1435 roku, podczas gdy bohater niniejszego artykułu zmarł w 1429 roku.
  3. ↑ Względy chronologiczne, wskazują, że Mikołaj Kiczka przyszedł na świat ok. roku 1382
  4. ↑ Ignacy Zakrzewski: Codex diplomaticus Majoris Poloniæ documenta, et jam typis descripta, et adhuc inedita complectens, annum 1400 attingentia, Tom 7 Codex diplomaticus Majoris Poloniæ documenta, et jam typis descripta, et adhuc inedita complectens, annum 1400 attingentia, Ignacy Zakrzewski. sumptibus Bibliothecae kornicensis, 1985. ISBN 83-01-05274-0, ISBN 978-83-01-05274-4.
  5. ↑ Jerzy Dowiat: Polska w świecie. Warszawa: Instytut Historii PAN,Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 172.
  6. ↑ "SŁOWNIK HISTORYCZNO-GEOGRAFICZNY ZIEM POLSKICH W ŚREDNIOWIECZU", Edycja elektroniczna, Redakcja ogólna: Tomasz Jurek, Opracowanie informatyczne: Stanisław Prinke, 2010 Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, Tom I s.577 [2]

Bibliografia

  • Ateneum Wileńskie, t.12, ss.385, 393. Towarzystwo Przyjaciół Nauk Wydz. III, Wilno 1937
  • Heraldyka Polska Wieków Średnich, Franciszek Piekosiński, Kraków 1899 <opis herbu Mikołaja Kiczki>.
  • Rodzina Herbarz Szlachty Polskiej, Warszawa 1909 Seweryn Uruski,Tom VI, str. 304
  • Herbarz Polski, Adam Boniecki, Warszawa 1907, Tom X, str 17

Linki zewnętrzne