Przed I wojną światową brała udział w tajnym nauczaniu. Była sanitariuszką podczas wojen bałkańskich oraz na froncie austriacko-rosyjskim I wojny światowej[4]. W czasie wojny polsko-bolszewickiej była komendantem czołówki Czerwonego Krzyża. W 1923 została, jako pierwsza Polka, odznaczona Medalem Florence Nightingale. Po wojnie weszła w skład zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1928 była przewodniczącą Wydziału Sióstr PCK. Dzięki jej inicjatywie w okresie międzywojennym powstało społecznie w całej Polsce ok. 300 wiejskich ośrodków zdrowia.
W 1942 została aresztowana przez Gestapo pod zarzutem nielegalnego przyjęcia pieniędzy dla PCK z zagranicy. Przez kilka miesięcy więziona na Pawiaku. Po zwolnieniu wstąpiła do konspiracji, uzyskała stopień porucznikaAK, we wrześniu 1944 została awansowana do stopnia majora. Z racji wysokiej pozycji społecznej i doświadczenia delegowano ją w czasie powstania warszawskiego do rozmów z Niemcami na temat ewakuacji ludności cywilnej, która umożliwiła wyprowadzenie w dniach 8–10 września 1944 z Warszawy 20–25 tysięcy osób, głównie kobiet, dzieci i starców. Brała udział również w negocjacjach kapitulacyjnych.
W marcu 1945 została aresztowana przez Milicję Obywatelską pod zarzutem kolaboracji z Niemcami. Przez miesiąc przetrzymywano ją w Olkuszu, była przesłuchiwana przez NKWD. W styczniu 1946 Tarnowscy opuścili Warszawę i Polskę, by spotkać się z synem w Szwajcarii. Po śmierci męża w 1946 wyjechała do Rio de Janeiro do mieszkającego tam od 1943 syna. W 1949 w wypadku samochodowym w Brazylii zginął jej jedyny syn Andrzej. Do Polski wróciła w 1958, Polski Czerwony Krzyż przydzielił jej jednopokojowe mieszkanie na ul. Poznańskiej w Warszawie. Pochowana na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera Pod Murem II-1-31)[5].
↑JolantaJ.AdamskaJolantaJ., Maria hr. Tarnowska (1880-1965), Tarnobrzeg: Muzeum Historyczne Miasta Tarnobrzega : Jan A. Tarnowski, 2021, s. 52, ISBN 978-83-88660-63-4 [dostęp 2024-05-24].
