PROFILPELAJAR.COM

Maksymilian Lityński
Maksymilian Lifsches
	podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1907 ; Peczeniżyn
Data i miejsce śmierci	1982 ; Göteborg
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Naczelna Prokuratura Wojskowa,; Centrum Wyszkolenia MSW
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa)
	Odznaczenia

Maksymilian Lityński, właśc. Maksymilian Lifsches (ur. 27 czerwca 1907 w Peczeniżynie, zm. 1982 w Göteborgu) – doktor praw, oficer ludowego Wojska Polskiego, prokurator wojskowy, podpułkownik, wykładowca CW MSW.

Życiorys

Urodził się 27 czerwca 1907 w Peczeniżynie. Pochodził z rodziny żydowskiej^[1]. Jego ojcem był A. Lifsches, a matką A. Hessel^[2]. Znany był również jako Maksymilian Lifsches^[3]. Kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Franciszka Karpińskiego w Śniatynie^[4]. W 1933 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie^[5]. W 1939 uzyskał tytuł naukowy doktora praw^[6].

Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej^[7]. Od marca do grudnia 1944 był zatrudniony w banku państwowym w Kołomyi Stanisławowie. Od stycznia do marca 1945 mieszkał w Przemyślu. 29 lutego 1945 został powołany do ludowego Wojska Polskiego^[2]. W 1946 był w stopniu podporucznika^[8]. Był oskarżycielem w procesach działaczy i żołnierzy niepodległościowych^[9]. W stopniu kapitana na przełomie 1946/1947 był oskarżycielem w procesie Szymona Poradowskiego, żądającym kary śmierci. 7 czerwca 1947 przed wojskowym sądem doraźnym w Lesznie w stopniu majora był oskarżycielem biorących udział w potyczce żołnierzy polskich i radzieckich w Lesznie w 1947. Był szefem Wydziału Nadzoru Prokuratorskiego Nad Śledztwem w Sprawach Szczególnych^[10]. Od 2 listopada 1948 do 31 października 1950 pełnił stanowisko zastępcy Naczelnego Prokuratora Wojskowego. Później był wiceszefem Zarządu Sądownictwa Wojskowego. Jako prokurator w pionie sądownictwa szczególnego służył do 29 lipca 1955, gdy został przeniesiony do rezerwy^[11]. Później był zatrudniony w Komitecie do spraw Bezpieczeństwa Publicznego^[6]. Następnie pracował w Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Legionowie, gdzie od 1 lutego 1956 był kierownikiem Katedry Prawa i Śledztwa w Szkole Nr 1, od 28 listopada 1957 był Inspektorem Prawa i Kryminalistyki w Kierownictwie CW MSW, od 1 grudnia 1957 był kierownikiem Katedry Prawa i Kryminalistyki w Dwuletniej Szkole Starszych Oficerów Służby Bezpieczeństwa, a od 1 stycznia 1959^{[potrzebny przypis]} do 31 maja 1960 w stopniu podpułkownika był kierownikiem Katedry Prawa i Kryminalistyki CW MSW^[12]. Publikował w czasopiśmie „Palestra”^[13].

W sierpniu 1969 ubiegał się o zgodę na wyjazd do Izraela. Zgodę uzyskał 8 sierpnia 1969. Ostatecznie wyemigrował do Szwecji. Zmarł w 1982 w Göteborgu^[14].

Odznaczenia

Srebrny Krzyż Zasługi (po raz drugi w 1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych)^[8]

Przypisy

↑ PAMIĘĆ i SPRAWIEDLIWOŚĆ [online], Instytut Pamięci Narodowej, 2018 [dostęp 2024-03-02] (pol.).
↑ ^a ^b Leniart 2015 ↓, s. 77.
↑ Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa [online], ipn.gov.pl [dostęp 2022-03-01] .
↑ Do tego gimnazjum uczęszczała także wówczas Paulina Lifsches. Por. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Fr. Karpińskiego w Śniatynie za rok szkolny 1927/28, Śniatyń 1928, s. 28, 31 .
↑ Leniart 2015 ↓, s. 75.
↑ ^a ^b Maksymilian Lityński [online], bliskopolski.pl [dostęp 2016-12-11] .
↑ Leniart 2015 ↓, s. 76.
↑ ^a ^b M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 332
↑ JanJ. Żaryn JanJ., Indeks represjonowanych w PRL z powodów politycznych [online], ipn.gov.pl [dostęp 2016-12-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-20] .
↑ LeszekL. Żebrowski LeszekL., Siemaszko Napoleon [online], nsz.com.pl, 28 kwietnia 2011 [dostęp 2016-12-11] [zarchiwizowane z adresu 2016-12-20] .
↑ Leniart 2015 ↓, s. 78.
↑ Leniart 2015 ↓, s. 80.
↑ MaksymilianM. Lityński MaksymilianM., Obsługa prawna jednostek gospodarki uspołecznionej przez kolegia adwokackie w ZSRR, „Palestra”, 9 (105), 1966, s. 63-64 .
↑ Leniart 2015 ↓, s. 81.

Bibliografia

Ewa Leniart, Zbrodnie stanu w interpretacji prokuratora wojskowego Maksymiliana Lityńskiego jako przykład odrzucenia osiągnięć II Rzeczypospolitej w tym zakresie, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Rzeszowskiego-Seria Prawnicza”, 2015 .