Wierzchołek pierwotnie porośnięty litymi świerczynami. Od lat 90. XX w. lasy pocięte licznymi wyrębami. W 2015 r. praktycznie całe stoki zostały wylesione. Na grzbiecie łączącym Magurkę Radziechowską z Magurką Wiślańską znajdują się liczne drobne wychodnie skalne[3] Największa z nich, znajdująca się tuż przy szlaku turystycznym, nadaje się do uprawiania boulderingu[4]. Interesujące formacje skalne położone są również na południowych stokach tej góry. Grzbiet opadający od szczytu Magurki Radziechowskiej na wschód ku Glinnemu pokrywa rozległy ciąg polan, zwanych wspólnie Halą Radziechowską[3].
Na dawniejszych mapach (z połowy XX w.) szczyt zwany był czasem również „Magurką Górką”[3], na mapie Geoportalu jest opisany jako Magurka[1]. Z rzadkich w Polsce roślin na stokach Magurki Radziechowskiej występuje wierzbownica zwieszona[5].
↑ abcMirosławM.BarańskiMirosławM., Beskid Śląski, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2007, ISBN 978-83-89188-71-7. Brak numerów stron w książce
↑GrzegorzG.RettingerGrzegorzG., Beskidy Zachodnie i Pogórze. Przewodnik wspinaczkowy, Kraków: wspinanie.pl, 2019, ISBN 978-83-947825-2-8. Brak numerów stron w książce