Był najstarszym z 9 dzieci Wojciecha (1853–1899) i Klementyny z Okrasińskich (1858–1939. Po ukończeniu w 1895 szkoły powszechnej w Sulejowie rozpoczął pracę, początkowo jako murarz i stolarz[1]. W roku 1898 przyjechał do Łodzi, gdzie podjął pracę w zakładach Heinzla i Kunitzera na Widzewie. W latach 1898–1906 uczestniczył w nielegalnej działalności antycarskiej i rewolucyjnej prowadzonej przez Polską Partię Socjalistyczną, za co był dwukrotnie więziony i zesłany na 3 lata do guberniarchangielskiej. Zbiegł stamtąd i ukrywał się pod przybranym nazwiskiem.
W marcu 1905 brał udział w VII Zjeździe PPS. W 1907 przeszedł z PPS do SDKPiL. Działał m.in. w Komitecie Warszawskim SDKPiL. W czasie I wojny światowej występował przeciwko Niemcom, za co w latach 1916–1918 był internowany w Szczypiornie, Havelbergu i Modlinie. Od grudnia 1918 do sierpnia 1938 członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP)/Komunistycznej Partii Polski (KPP). W pierwszej połowie 1919 z ramienia KPRP należał do warszawskiej Rady Delegatów Robotniczych, za co został osadzony w Modlinie. W połowie lat 20. publikował w prasie komunistycznej artykuły wymierzone w działalność PPS i PSL „Wyzwolenie”. W 1933 powrócił do Sulejowa. W styczniu 1942 wstąpił do PPR. Współpracował z GL i ZWM. Od stycznia do maja 1945 był burmistrzem Sulejowa i sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w tym mieście.
Po II wojnie światowej zajmował się głównie pracą pisarską. W grudniu 1948 był delegatem na I Zjazd PZPR, a w marcu 1954 – na III Zjazd PZPR. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina[2]. W latach 1952–1956 pełnił mandat posła na Sejm PRLI kadencji. W 1957 był współzałożycielem i członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli. Współpracował z Zakładem Historii Partii przy KC PZPR.
Nazwę Lucjana Rudnickiego nosiła ulica w warszawskiej dzielnicy Bielany. Nazwa została zmieniona w 2017 (na ul. gen. Klemensa Stanisława Rudnickiego)[13]. Tak samo nazwa ulicy w Sulejowie została zmieniona w 2018 z Lucjana Rudnickiego na Generała Stefana Grota-Roweckiego[14].
Imieniem Lucjana Rudnickiego nazwana była także szkoła podstawowa nr 81 na warszawskim Ursynowie; od 2019 roku szkoła nosi imię Juliana Ursyna Niemcewicza[15]. Do 1992 roku był patronem Szkoły Podstawowej nr 40 w Poznaniu[16].
↑Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 97. ISBN 978-83-7031-808-6.
↑Księga Sprawiedliwych wśród Narodów Świata. Ratujący Żydów podczas Holokaustu. Polska. Tom II. Kraków: Fundacja Instytut Studiów Strategicznych, 2009, s. 628. ISBN 978-83-87832-59-9.
↑Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 24.
