Pierwszym łódzkim „wysokościowcem” był, oddany do użytku w 1912 r., Hotel Savoy, przyozdobiony elementami secesyjnymi w elewacji na I piętrze. Liczący ok. 35 m wysokości budynek przez pewien czas był jednym z najwyższych budynków wielkomiejskich w Polsce. Zbudowano go w konstrukcji szkieletowej co podówczas było rozwiązaniem nowatorskim. Budynek został uwieczniony w powieści austriackiego pisarza Josefa Rotha „Hotel Savoy” (1924).
Pierwszy łódzki wieżowiec z prawdziwego zdarzenia powstał w latach 1951–1955 u zbiegu ulic H. Sienkiewicza i prez. G. Narutowicza, w miejscu wyburzonych kilku budynków, ale przede wszystkim zabudowań fabrycznych. Składał się z dwóch brył: podstawowej 16-piętrowej oraz przylegającej do niej od północy poziomej 4-piętrowej bryły (ul. H. Sienkiewicza 3). W 1956 r.[1], w południowej części działki powstała kolejna 4-piętrowa bryła, stylistycznie nawiązująca do północnej, która architektonicznie dopełniła to założenie. Jest to jeden z przykładów architektury socrealistycznej w Polsce. Początkowo znany pod nazwą „Centrali Tekstylnej” za sprawą pomieszczonych w nim dwóch centrali handlu zagranicznego: Centrali Importowej Przemysłu Włókienniczego „Textilimport” oraz Centrali Eksportowo-Importowej Przemysłu Włókienniczego „CETEBE” Ministerstwa Handlu Zagranicznego (z czasem połączono je w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą „Textiimpex”). Po uruchomieniu, w dniu 22 lutego 1956 r., pierwszego w Polsce ośrodka regionalnego Telewizji Polskiej budynek szybko zyskał nazwę „wieżowca telewizji”, chociaż w rzeczywistości został on pomieszczony w jego północnej przybudówce. Potwierdzały ten fakt anteny zamontowane na dachu budynku głównego.
Kolejnym łódzkim wieżowcem był budynek przy ul. H. Sienkiewicza 85/87 dla miejscowych przedsiębiorstw budowlanych, zwany „Unibudem”, powstały na przełomie lat 60. i 70. Obecnie jest to budynek znany pod nazwą „Orion”, który w I dekadzie XXI w. został gruntownie przebudowany (z pierwotnego budynku pozostała tylko podstawowa konstrukcja szkieletowa), i który był w tym czasie pierwszym „inteligentnym” budynkiem biurowym w Łodzi.
W połowie lat 70. XX w. w jego pobliżu, wzdłuż obecnej al. J. Piłsudskiego, powstał zespół dwóch budynków wysokościowych przeznaczonych na cele biurowe, otoczonych u nasady zespołem 2-piętrowych budynków przeznaczonych na cele handlowe (w skrajnym, bliżej ul. Piotrkowskiej, w końcu lat 70. XX w.[potrzebny przypis] otwarto Dom Handlowy „Central II”), połączonych od tyłu ciągiem pieszym. W jednym z nich (bliższym ul. Piotrkowskiej) mieści łódzki Urząd Marszałkowski. Zespół ten był elementem powstającego w tym samym czasie po przeciwnej stronie Alei zespołu nowego centrum Łodzi, podówczas najwyższych łódzkich budynków, dla „Śródmiejskiej Dzielnicy Mieszkaniowej”, nazwanego „łódzkim Manhattanem”. Oba budynki były jednolicie architektoniczne co uległo zmianie po gruntownym remoncie wykonanym na przełomie I i II dekady XXI w. budynku Urzędu Marszałkowskiego. Innowacją, na miarę ówczesnych czasów, było zastosowanie na elewacji budynków handlowych barwionych (w kolorystyce beżowej) betonowo-azbestowych[potrzebny przypis] płyt elewacyjnych zaproponowanych i opracowanych technologicznie przez inż. Brzozowskiego, pracującego przy realizacji tej inwestycji.
Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa jest jednym z największych w Polsce zespołów budynków mieszkalnych wykonanych w konstrukcji szkieletowej słupowo-płytowej, a dwa najwyższe budynki przy al. Piłsudskiego 7 i ul. Piotrkowskiej 182 ciągle pozostają najwyższymi budynkami niesakralnymi w mieście.
Od lat 90. coraz częstsze stały się w Łodzi przebudowy istniejących wieżowców. Pierwszy gruntownej przebudowy doczekał się biurowiec Orion Business Tower, którego remont trwał od jesieni 1997 roku do sierpnia 2002 roku. Później przyszła kolej na wieżowiec Gazowni Łódzkiej przebudowany w latach 1998–1999, następnie Urząd Marszałkowski odnowiony w 2003 roku oraz biurowiec Cotton House przy ul. Sterlinga, który przeszedł renowacje w latach 2007–2008. Jako ostatni nową elewacje otrzymał najwyższy łódzki biurowiec – Red Tower (dawniej BRE Tower), przeszedł gruntowną modernizację z zewnątrz i wewnątrz budynku, rozpoczętą w maju 2006 roku, a ukończoną w czerwcu 2008 roku.
Lista łódzkich budynków według wysokości (powyżej 40 m)
W miejscach gdzie kondygnacje są wyszczególnione osobno oznacza to, że znajdują się one powyżej poziomu właściwego dachu (wszelkiego rodzaju nadbudówki, „kurniki” itp.)
Do wysokości całkowitej zaliczane są wszystkie elementy budynku poza zwykłymi antenami (m.in. nadbudówki, loga, maszty itp.).
Rozmieszczenie wieżowców
Łódź raczej nie może się poszczycić wyjątkowo wysokimi budynkami, ale mimo to skyline ma nie najgorszy, a to za sprawą wyjątkowo zwartego skupiska wieżowców na terenie centrum. Charakteryzuje się ono w miarę jednorodną wysokością budynków zawierającą się głównie między 60 a 80 m. W ścisłym centrum Łodzi znajduje się aż 7 z 10 najwyższych łódzkich wieżowców co tworzy drugie tuż po Warszawie takie duże skupisko wieżowców na terenie Polski. Poza ścisłym centrum jest jeszcze drugi „cluster” wieżowców znajdujący się w okolicach dworca Łódź-Fabryczna, jednak jest on już o wiele skromniejszy i niestety budynki (głównie z lat 70.) też już nie są w najlepszym stanie. Reszta to głównie budynki poniżej 60 m stojące w różnych miejscach miasta.
Łódzki skyline wraz z opisem poszczególnych budynków.
.jpg)
