Budowa hotelu rozpoczęła się w 1909 r. z inicjatywy wiedeńskiego inwestora, finansisty Salomona Ringera. Jeszcze w trakcie budowy (1911 r.) Ringer sprzedał obiekt Ottonowi Szulcowi, który z kolei w 1912 r. odsprzedał nieruchomość czterem inwestorom z Petersburga i Mińska[3]. Prace budowlane prowadzone były na podstawie projektu architekta powiatowego Stefana Lemmené.
Obiekt został wybudowany w 1911 r. Budynek, liczący ok. 35 m wysokości[5], był najwyższym budynkiem niesakralnym w Łodzi do 1955, kiedy to powstał wieżowiec Centrali Tekstylnej (popularnie znany jako wieżowiec Telewizji), a także przez pewien czas, jednym z najwyższych budynków wielkomiejskich w Polsce. Na początku XX wieku Savoy wyróżniał się znacznie wysokością, spośród tradycyjnej śródmiejskiej zabudowy, przez co budził fascynację w łodzianach, a także turystach. W "pierwszym łódzkim wysokościowcu", jakim mianem się go określa, została zastosowana konstrukcja szkieletowa, co było rozwiązaniem nowatorskim jak na owe czasy. Budynek jest utrzymany w stylistyce secesyjno-modernistycznej. Dwie dolne kondygnacje, przeszklone są dużymi, kwadratowymi oknami urozmaiconymi nad wejściem okrągłym oknem obramowanym ornamentem w kształcie pawich piór charakterystycznym dla secesji. Wyższe kondygnacje wzbogacone są wąskimi balkonami i zaokrąglonymi wykuszami z minimalistycznymi, modernistycznymi zdobieniami[6]. Rys modernistyczny nadają budynkowi zastosowanie zależnej konstrukcji, przeszklenia dwóch dolnych kondygnacji oraz oszczędny detal elewacji[3].
Hotel dysponuje 123 miejscami noclegowymi w apartamentach i w pokojach 1- i 2- osobowych, a także klimatyzowanymi salami konferencyjnymi dla 40, 50, 70 i 120 osób oraz salą bankietową wyłącznie dla uczestników konferencji. Na przełomie lat 2007 i 2008 odnowiona została frontowa elewacja hotelu. Zostały przywrócone hotelowi kolory w jakich został oddany do użytku w 1912, a elewacja na parterze została wyłożona piaskowcem. Budynek zyskał również iluminacje. W latach 2010–2012 przeprowadzono renowację elewacji od strony dziedzińca, remont klatek schodowych, korytarzy oraz wind[7].
↑Krzysztof Stefański: Ludzie, którzy zbudowali Łódź Leksykon architektów i budowniczych miasta (do 1939 roku). Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2009, s. 103. ISBN 978-83-61253-44-0.
↑ abcdKrzysztofK.StefańskiKrzysztofK., BłażejB.CiarkowskiBłażejB., Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku, Łódź: Dom Wydawniczy Księży Młyn, 2018, s. 31.
