PROFILPELAJAR.COM

Leszek Drogosz
	; Leszek Drogosz (1960)
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1933 ; Kielce
Data i miejsce śmierci	7 września 2012 ; Kielce
Kategoria wagowa	waga półśrednia
	Bilans walk zawodowych
Liczba walk	377
Zwycięstwa	363
Porażki	14
Dorobek medalowy
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa Europy
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Leszek Melchior Drogosz (ur. 6 stycznia 1933 w Kielcach, zm. 7 września 2012 tamże^[1]) – polski bokser, trzykrotny mistrz Europy, brązowy medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski, zwany „Czarodziejem ringu”, aktor niezawodowy.

Życiorys

Syn Stefana. Pierwsze treningi bokserskie rozpoczął w 1948 roku^[2]. Dwa lata później został w Szczecinie mistrzem Polski juniorów w wadze papierowej^[3]. W wieku 19 lat zadebiutował w barwach narodowych podczas międzypaństwowego meczu w Budapeszcie pomiędzy reprezentacją Polski a Węgrami. W nagrodę za dobrą postawę w walce z doświadczonym Solyomą otrzymał dzieła Włodzimierza Lenina i Karola Marksa^[2].

W 1953 roku reprezentował Polskę podczas mistrzostw Europy w Warszawie. Walczył w wadze lekkopółśredniej – w pierwszym starciu pokonał po zaciętej walce Wiktora Miednowa, następnie zwyciężył Belga Marcela Van De Keere i Rumuna Francisca Ambrușa^[4]. W finale wygrał z Irlandczykiem Terrym Milliganem, zdobywając złoty medal^[5]. Sukces ten powtórzył dwa lata później w Berlinie Zachodnim, kiedy to po raz drugi został mistrzem kontynentu, pokonując w decydującej walce Węgra Pála Budaiego^[6]. Swój trzeci złoty medal mistrzostw Europy, tym razem już w wadze półśredniej, wywalczył w 1959 roku w Lucernie. W półfinale zwyciężył Bruno Guse z NRD, zaś w pojedynku finałowym wygrał z Włochem Carmelo Bossim^[7].

Drogosz trzykrotnie reprezentował Polskę podczas igrzysk olimpijskich. W 1952 roku w Helsinkach dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z późniejszym finalistą, Włochem Sergio Caprarim^[8]. Cztery lata później w Melbourne przegrał w pierwszej walce z reprezentującym ZSRR Ormianinem Władimirem Jengibarjanem^[9]. W 1960 roku wywalczył w Rzymie brązowy medal olimpijski w wadze półśredniej, przegrywając w półfinale wskutek kontrowersyjnego werdyktu z Jurijem Radoniakiem z ZSRR^[10].

Reprezentował barwy Stali SHL Kielce, Legii Warszawa (z którą trzykrotnie w latach 1954–1956 zdobył drużynowe mistrzostwo Polski), ŁTS Łabędy i Błękitnych Kielce. Osiem razy wywalczył tytuł indywidualnego mistrza kraju: 1953 (waga lekkopółśrednia), 1954, 1955, 1958, 1960, 1961, 1964 i 1967 (waga średnia)^[11].

W latach 1952–1960 wystąpił 33 razy w reprezentacji Polski, wygrywając 31 razy i dwa razy przegrywając. Stoczył w ringu 377 walk, z których wygrał 363 i przegrał 14. Po zakończeniu kariery bokserskiej był trenerem Błękitnych Kielce i Igloopolu Dębica. Jego wychowankami byli m.in. dwukrotny medalista mistrzostw Europy i olimpijczyk Witold Stachurski oraz Alfons Stawski, olimpijczyk, późniejszy trener Błękitnych Kielce.

W latach 1952–1956 należał do ZMP, a od 1956 roku do PZPR^[12]. Ponadto w latach 1990–1994 Drogosz był radnym kieleckiej rady miasta^[11].

Zwycięzca (nadzwyczajnego, gdyż przeprowadzonego dopiero w 1988) plebiscytu na najlepszego sportowca Polski „Przeglądu Sportowego” w 1953^[11]. W 1954 roku otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu^[13], zaś w 1996 roku Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej^[14]. W 1971 roku został wybrany do grona „Honorowej Trybuny Trenerów”, dziesięciu najlepszych trenerów-wychowawców w Polsce w akcji ZMS, PKOl i redakcji „Sztandaru Młodych” (1971)^[15]. Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953, za zasługi i osiągnięcia w dziedzinie kultury fizycznej i sportu)^[16], Krzyżem Kawalerskim (1960) i Oficerskim (2001)^[17] Orderu Odrodzenia Polski^[11], Brązowym Odznaczeniem im. Janka Krasickiego (1971)^[18], Medalem 40-lecia Polski Ludowej^[19], Medalem 30-lecia Polski Ludowej^[12]. Siedmiokrotnie – w 1952, 1953, 1958, 1959, 1961, 1962 i 1966 – został wybrany najpopularniejszym sportowcem Kielecczyzny w plebiscycie „Słowa Ludu”^[20]. Na początku 2001 roku zajął pierwsze miejsce w konkursie „Echa Dnia” na najlepszego sportowca województwa kieleckiego XX wieku^[21]. Jego brat, Henryk, był motocyklistą^[22].

Zmarł w domu 7 września 2012 roku z powodu nowotworu^[23]. 13 września 2012 roku prochy Leszka Drogosza spoczęły na cmentarzu Nowym w Kielcach^[24].

Jedna z kieleckich ulic nosi imię Leszka Drogosza.

Kariera aktorska

Jeszcze w trakcie kariery sportowej zaczął występować w filmach. Zadebiutował w 1966 roku w filmie Bokser, w którym zagrał pięściarza Jacka Walczaka. Po wejściu na ekrany tego filmu, będący zawodnikiem Błękitnych Kielce Drogosz decyzją Polskiego Związku Bokserskiego otrzymał zakaz walk w boksie amatorskim, opierając się na przepisach AIBA, wzbraniających występów w zawodach amatorskich pięściarzom, którzy zagrali w filmie i otrzymali za to gratyfikację finansową^[25]. Wystąpił także m.in. w dwóch produkcjach Andrzeja Wajdy – Polowaniu na muchy oraz Krajobrazie po bitwie. Zagrał również w serialach 6 milionów sekund i Dwie strony medalu^[26].

Filmografia

1966: Bokser – bokser Jarek Walczak
1969: Znaki na drodze – Stefan Jaksonek
1969: Polowanie na muchy – milicjant
1969: Co jest w człowieku w środku – porucznik MO
1970: Martwa fala – radiotelegrafista Karol
1970: Krajobraz po bitwie – Tolek
1971: Kryształ – trener
1971: Brylanty pani Zuzy – łącznik oczekiwany przez szajkę
1977: Sam na sam – milicjant
1983: 6 milionów sekund – wujek
1985: Sam pośród swoich – bokser Janusz Dolak
1997: Pokój 107 – trener Marzeny
2007: Dwie strony medalu – gra samego siebie (odcinki 40 i 45)
2009: Moja krew – bokser

Przypisy

↑ Nie żyje Leszek Drogosz, „czarodziej ringu”. wprost.pl. [dostęp 2012-09-07].
↑ ^a ^b Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].
↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: 70 lat pięściarstwa na Kielecczyźnie. Kielce: Okręgowy Związek Bokserski w Kielcach, 1999, s. 17.
↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 20.
↑ 10.European Championships – Warsaw, Poland – May 18-24 1953. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
↑ 11.European Championships – West Berlin, FRG – May 27 – June 5 1955. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
↑ 13.European Championships – Luzern, Switzerland – May 24-31 1959. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).
↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 19.
↑ Lech Drogosz. sports-reference.com. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).
↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 25.
↑ ^a ^b ^c ^d DROGOSZ LESZEK MELCHIOR. olimpijski.pl. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-23)].
↑ ^a ^b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 177. ISBN 83-223-2073-6.
↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 98.
↑ Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 97.
↑ Sport. Nauczycielka WF z Sanoka Wanda Lichnowska wśród 10 najlepszych trenerów – wychowawców. „Nowiny”, s. 2, nr 153 z 5 czerwca 1971.
↑ M.P. z 1953 r. nr 57, poz. 720.
↑ M.P. z 2007 r. nr 17, poz. 290 – pkt 2.
↑ Spotkanie z laureatami „Honorowej Trybuna Sportowej”. „Nowiny”, s. 2, nr 156 z 8 czerwca 1971.
↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 241.
↑ Wybierzemy najpopularniejszych – lista kandydatów. slowo.com.pl. [dostęp 2018-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (pol.).
↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski Leksykon Sportowy. Kielce: Słowo Kibica, 2002, s. 44. ISBN 83-909812-7-0.
↑ Marek Michniak, Antoni Pawłowski: op.cit., s. 43.
↑ Nie żyje Leszek Drogosz – legenda świętokrzyskiego sportu. echodnia.eu, 7 września 2012.
↑ Dorota Kułaga: Pogrzeb Leszka Drogosza. echodnia.eu, 13 września 2012.
↑ Drogosz zawieszony w prawach amatora. „Nowiny”, s. 2, nr 58 z 9 marca 1967.
↑ Leszek Drogosz. filmpolski.pl. [dostęp 2012-01-05].

Bibliografia

Wyniki olimpijskie zawodnika na portalu Sports-Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).

Linki zewnętrzne

Leszek Drogosz w bazie IMDb (ang.)
Leszek Drogosz w bazie Filmweb
Leszek Drogosz w bazie filmpolski.pl
Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].
Marek Maciągowski: Leszek Drogosz: Nie powinienem mieć takich wspomnień. echodnia.eu. [dostęp 2012-01-05].
Leszek Drogosz na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
Materiał z okazji przejścia na sportową emeryturę Leszka Drogosza w PKF na stronie KronikaRP

[1] Nie żyje Leszek Drogosz, „czarodziej ringu”. wprost.pl. [dostęp 2012-09-07].

[przeglad-2] Gwiazdy po latach: Czarodziej ringu błyszczał również przed kamerą. przegladsportowy.pl. [dostęp 2012-01-05].

[3] Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: 70 lat pięściarstwa na Kielecczyźnie. Kielce: Okręgowy Związek Bokserski w Kielcach, 1999, s. 17.

[4] Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 20.

[5] 10.European Championships – Warsaw, Poland – May 18-24 1953. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).

[6] 11.European Championships – West Berlin, FRG – May 27 – June 5 1955. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).

[7] 13.European Championships – Luzern, Switzerland – May 24-31 1959. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2012-01-05]. (ang.).

[8] Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 19.

[9] Lech Drogosz. sports-reference.com. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-27)]. (ang.).

[10] Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 25.

[pkol-11] DROGOSZ LESZEK MELCHIOR. olimpijski.pl. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-23)].

[O-12] Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 177. ISBN 83-223-2073-6.

[13] Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 98.

[14] Sławomir Stachura, Mirosław Rolak: op.cit., s. 97.

[15] Sport. Nauczycielka WF z Sanoka Wanda Lichnowska wśród 10 najlepszych trenerów – wychowawców. „Nowiny”, s. 2, nr 153 z 5 czerwca 1971.

[16] M.P. z 1953 r. nr 57, poz. 720.

[17] M.P. z 2007 r. nr 17, poz. 290 – pkt 2.

[18] Spotkanie z laureatami „Honorowej Trybuna Sportowej”. „Nowiny”, s. 2, nr 156 z 8 czerwca 1971.

[19] Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 241.

[20] Wybierzemy najpopularniejszych – lista kandydatów. slowo.com.pl. [dostęp 2018-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)]. (pol.).

[21] Marek Michniak, Antoni Pawłowski: Świętokrzyski Leksykon Sportowy. Kielce: Słowo Kibica, 2002, s. 44. ISBN 83-909812-7-0.

[22] Marek Michniak, Antoni Pawłowski: op.cit., s. 43.

[23] Nie żyje Leszek Drogosz – legenda świętokrzyskiego sportu. echodnia.eu, 7 września 2012.

[24] Dorota Kułaga: Pogrzeb Leszka Drogosza. echodnia.eu, 13 września 2012.

[25] Drogosz zawieszony w prawach amatora. „Nowiny”, s. 2, nr 58 z 9 marca 1967.

[filmpolski-26] Leszek Drogosz. filmpolski.pl. [dostęp 2012-01-05].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

PROFILPELAJAR.COM

Leszek Drogosz

Życiorys

Kariera aktorska

Filmografia

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Read other articles:

Синелобый амазон

Super Mario Bros. 35

1991 Baltimore mayoral election

The King's Daughter

Alain Genestar

Contea di Los Angeles

Decibel

منتخب الهند لهوكي الحقل للرجال

Elizabeth (Trans Semarang)

جول (رصيف)

Flag of Saint Kitts and Nevis

Château Borély

梅拉蒂·达伊瓦·奥克塔维亚尼

Revuelta decembrista

KTVO

شو شو

Luxembourg au Concours Eurovision de la chanson 1958

Millet

The Solitude of Prime Numbers (soundtrack)

Staplehurst