Państwo
|
Meksyk
|
Data i miejsce urodzenia
|
14 lipca 1967 Meksyk
|
Wzrost
|
188 cm
|
Gra
|
leworęczny
|
Status profesjonalny
|
1985
|
Zakończenie kariery
|
1999
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
1
|
Najwyżej w rankingu
|
51 (17 marca 1986)
|
Australian Open
|
4R (1989)
|
Roland Garros
|
3R (1989)
|
Wimbledon
|
2R (1992)
|
US Open
|
2R (1986, 1992)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
5
|
Najwyżej w rankingu
|
23 (27 kwietnia 1992)
|
Australian Open
|
3R (1985)
|
Roland Garros
|
SF (1988, 1991)
|
Wimbledon
|
F (1991)
|
US Open
|
3R (1991)
|
Leonardo Lavalle Moreno (ur. 14 lipca 1967 w Meksyku) – meksykański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Seulu (1988) i Barcelony (1992).
Kariera tenisowa
Startując w turniejach juniorskich wygrał Wimbledon 1985 w grze pojedynczej chłopców oraz US Open 1984 w grze podwójnej chłopców, partnerując Mihnei-Ion Năstase[1].
Zawodowym tenisistą był w latach 1985–1999.
W grze pojedynczej Lavalle odniósł 1 triumf w zawodach rangi ATP World Tour oraz uczestniczył w 1 finale.
W grze podwójnej jest zwycięzcą 5 turniejów rangi ATP World Tour i finalistą 5 imprez.
Lavalle 2 razy zagrał na igrzyskach olimpijskich. W Seulu (1988) osiągnął 2 rundę w singlu i 1 rundę w deblu (wspólnie z Agustínem Moreno), natomiast w Barcelonie (1992) doszedł do ćwierćfinału w grze pojedynczej i poniósł porażkę w 1 rundzie gry podwójnej (razem z Francisco Macielem)[2].
Od początku kariery reprezentował Meksyk w Pucharze Davisa. Bilans tenisisty w singlu wynosi 21 zwycięstw i 17 porażek oraz 9 wygranych przy 10 przegranych w deblu.
W rankingu gry pojedynczej najwyżej był na 51. miejscu (17 marca 1986), a w klasyfikacji gry podwójnej na 23. pozycji (27 kwietnia 1992).
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (1–1)
Gra podwójna (5–5)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
Zwycięzca
|
1.
|
12 października 1986
|
Scottsdale
|
Twarda
|
Mike Leach
|
Scott Davis David Pate
|
7:6, 6:4
|
Zwycięzca
|
2.
|
4 października 1987
|
Palermo
|
Ceglana
|
Claudio Panatta
|
Petr Korda Tomáš Šmíd
|
3:6, 6:4, 6:4
|
Zwycięzca
|
3.
|
4 marca 1990
|
Rotterdam
|
Dywanowa (hala)
|
Jorge Lozano
|
Diego Nargiso Nicolás Pereira
|
6:3, 7:6
|
Finalista
|
1.
|
13 maja 1990
|
Kiawah Island
|
Ceglana
|
Jim Grabb
|
Scott Davis David Pate
|
2:6, 3:6
|
Finalista
|
2.
|
7 lipca 1991
|
Wimbledon, Londyn
|
Trawiasta
|
Javier Frana
|
John Fitzgerald Anders Järryd
|
3:6, 4:6, 7:6, 1:6
|
Finalista
|
3.
|
13 października 1991
|
Tel Awiw-Jafa
|
Twarda
|
Javier Frana
|
Michiel Schapers David Rikl
|
2:6, 7:6, 3:6
|
Finalista
|
4.
|
3 listopada 1991
|
Búzios
|
Twarda
|
Javier Frana
|
Sergio Casal Emilio Sánchez
|
6:4, 3:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
4.
|
28 lutego 1993
|
Meksyk
|
Ceglana
|
Jaime Oncins
|
Horacio de la Peña Jorge Lozano
|
7:6, 6:4
|
Finalista
|
5.
|
18 kwietnia 1993
|
Charlotte
|
Ceglana
|
Javier Frana
|
Trevor Kronemann Rikard Bergh
|
1:6, 2:6
|
Zwycięzca
|
5.
|
5 marca 1995
|
Meksyk
|
Twarda
|
Javier Frana
|
Marc-Kevin Goellner Diego Nargiso
|
7:5, 6:3
|
Przypisy
Bibliografia