Urodził się 8 kwietnia 1895 w Przemyślu w rodzinie Jana i Marii z d. Fuhrherr[2]. Był młodszym bratem Leopolda (1889–1946), generała brygady. W latach 1902–1906 uczęszczał do czteroklasowej Szkoły Ludowej im. Cesarza Franciszka Józefa I w Przemyślu, następnie do I Gimnazjum z wykładowym językiem polskim w Przemyślu, a w 1907 przeniósł się do gimnazjum na Zasaniu, do którego uczęszczał do 1914[2]. Od września 1909 był piłkarzem Klubu Sportowego „San” w Przemyślu[2]. Uprawiał też narciarstwo i saneczkarstwo[2]. W latach 1913–1914 należał do przemyskiej drużyny sokolej[2].
Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany 15 września 1914 do armii austro-węgierskiej i wcielony do 1. kompanii batalionu zapasowego 18 Pułku Piechoty Obrony Krajowej. Od 1 stycznia do 2 marca 1915 przeszedł kurs w szkole oficerów rezerwy przy X Korpusie w Bäsin k. Bratysławy, którą ukończył w stopniu kadeta aspiranta. Jako dowódca plutonu służył kolejno w 8. batalionie marszowym i 3. kompanii 18. pułku strzelców. 1 maja 1915 otrzymał awans na stopień chorążego. 4 maja 1915 został ranny w ofensywie pod Gorlicami. Po powrocie ze szpitala otrzymał przeniesienie do 2. kompanii batalionu zapasowego, a następnie do 3. kompanii 12. batalionu marszowego i 8. kompanii 18 pułku strzelców. 30 października 1915 został ponownie ranny. Na podporucznika został awansowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 roku. 28 sierpnia 1916 został po raz trzeci ranny. 1 października 1917 został wysłany na kurs karabinów maszynowych w Sebinje, w którym uczestniczył do 31 grudnia. W 1918 posiadał przydział do 18. pułku strzelców[3]. 1 maja 1918 awansował do stopnia porucznika.
Po zakończeniu I wojny światowej dekretem Wodza NaczelnegoJózefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 stycznia 1918 wraz z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1918[4] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera mianowany dowódcą kompanii I batalionu 37 pułku piechoty w Przemyślu[5]. 16 października 1919, w stopniu porucznika, został przeniesiony z 37 pułku piechoty do Żandarmerii Wojskowej[6]. W kwietniu 1920 roku został dowódcą Szwadronu Zapasowego Dywizjonu Żandarmerii Wojskowej Nr 7 w Poznaniu[7]. 1 czerwca 1921 roku w dalszym ciągu pełnił służbę w Dywizjonie Żandarmerii Wojskowej Nr 7 w Poznaniu[8]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 9 Dywizjon Żandarmerii w Brześciu[9]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w 10 Dywizjonie Żandarmerii w Przemyślu[10][11]. W 1928 roku ponownie w 9 Dywizjonie Żandarmerii w Brześciu[12]. Był dowódcą Plutonu Żandarmerii Pińsk. 28 stycznia 1931 ogłoszono jego przeniesienie do 6 Dywizjonu Żandarmerii we Lwowie na stanowisko kwatermistrza[13][14]. Później został przesunięty na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu[15]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 3. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[1]. Od 20 października 1938 do 31 sierpnia 1939 był I zastępcą dowódcy 3 Dywizjonu Żandarmerii w Grodnie[15][16].
Zenon Andrzejewski. Leon Cehak (1895–1982). „Rocznik Przemyski”. XLI z. 4, 2005. Przemyśl: Wydawnictwo Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu. ISSN0137-4168.
Zenon Andrzejewski, Cehak Leon August [w:] Przemyski słownik biograficzny, t.III, pod red. Ewy Grin-Piszczek, Tomasza Pudłockiego, Anny Siciak, Przemyśl 2016, s. 43–47.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Jan Suliński: Żandarmeria organ bezpieczeństwa armii 1918–1945. Warszawa: Kompas II, 2003. ISBN 83-912638-5-1.
.png){kind=small}
