Kuter to nazwa klas małych okrętów, różniących się przeznaczeniem i charakterystykami. Kutry są najmniejszymi okrętami bojowymi, ich wyporność sięga od kilkunastu do ponad 300 ton. Przeznaczone są głównie do działań przybrzeżnych. Kutry torpedowe, artyleryjskie i rakietowe nazywane są też, zwłaszcza w starszej literaturze, mianem ścigaczy.
Kutry jako okręty początkowo były niewielkimi pomocniczymi i łącznikowymi jednostkami żaglowymi, z ożaglowaniem typu kuter. Właściwy rozwój kutrów rozpoczął się w drugiej połowie XIX wieku, po zastosowaniu na nich napędu mechanicznego - początkowo parowego, następnie spalinowego.
Najważniejszą gałęzią rozwoju kutrów był ich rozwój jako jednostek ofensywnych - przeznaczonych do atakowania większych okrętów. Początkowo w tym celu opracowano kutry minowe o napędzie parowym, atakujące za pomocą min wytykowych, następnie torped. Od I wojny światowej zostały one wyparte przez kutry torpedowe o napędzie spalinowym, rozwijające duże prędkości, uzbrojone w torpedy i masowo używane do ok. lat 60. XX wieku. Kutry torpedowe zostały z kolei wyparte przez kutry rakietowe, uzbrojone w rakietowe pociski przeciwokrętowe, rozwijane do czasów obecnych. Równolegle, od początku XX wieku rozwijano kutry artyleryjskie, uzbrojone w działa szybkostrzelne. Z kolei kutry pancerne służyły głównie do działań na rzekach przeciw celom lądowym. Większymi od kutrów klasami okrętów wypełniającymi takie zadania były torpedowce, korwety rakietowe i kanonierki. Pokrewną wyspecjalizowaną klasą były ścigacze okrętów podwodnych.