PROFILPELAJAR.COM

Kuna żółtogardła
	Martes flavigula
	(Boddaert, 1785)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	łasicowate
Rodzaj	kuna
Gatunek	kuna żółtogardła
Podgatunki
	M. f. borealis (Radde, 1862); M. f. chrysospila (Swinhoe, 1866); M. f. flavigula (Boddaert, 1785); M. f. hainana (Hsu & Wu, 1981); M. f. henrici (Schinz, 1845); M. f. indochinensis (Kloss, 1916); M. f. peninsularis (Bonhote, 1901); M. f. robinsoni (Pocock, 1936); M. f. saba (Chasen & Kloss, 1931);
	M. f. borealis (Radde, 1862); M. f. chrysospila (Swinhoe, 1866); M. f. flavigula (Boddaert, 1785); M. f. hainana (Hsu & Wu, 1981); M. f. henrici (Schinz, 1845); M. f. indochinensis (Kloss, 1916); M. f. peninsularis (Bonhote, 1901); M. f. robinsoni (Pocock, 1936); M. f. saba (Chasen & Kloss, 1931);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kuna żółtogardła^[3] (Martes flavigula) – gatunek ssaka drapieżnego z rodziny łasicowatych. Występuje w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej we wschodniej Azji.

Opis

Średniej wielkości drapieżnik, o maści futra od pomarańczowo-żółtej do ciemnobrązowej, futro na gardle umaszczenia żółtego^[4]. Długość ciała wynosi od 40 do 60 cm, długość ogona 38 – 43 cm. Uszy nisko osadzone i zaokrąglone^[5].

Występowanie

Kuna żółtogardła jako jedyny gatunek z rodzaju Martes zamieszkuje w lasach tropikalnych jak i w subtropikalnych^[6]^[7]. Występuje na terenach do 3000 m n.p.m.^[8]. Jej obecność została stwierdzona w wilgotnych lasach strefy umiarkowanej w Himalajach, Azji Południowo-Wschodniej, na dalekim wschodzie Rosji oraz na półwyspie Koreańskim.

Według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych IUCN kuna żółtogardła zamieszkuje następujące państwa: Bangladesz, Bhutan, Brunei, Kambodża, Chiny, Indie, Indonezja, Korea Północna, Korea Południowa, Laos, Malezja, Mjanma, Nepal, Pakistan, Rosja, Tajwan, Tajlandia i Wietnam^[8].

Zachowanie

Kuna żółtogardła jest gatunkiem samotniczym, jedynie samice przez okres trzech do czterech miesięcy żyją razem z młodymi. Kuny żółtogardłe najprawdopodobniej kopulują w sierpniu, a potomstwo rodzi się w kwietniu^[5]. Ich dieta składa się z gryzoni, jaj ptaków, żab, owadów. Również żywią się miodem i owocami, są również uważane za ważne źródło rozprzestrzeniania nasion^[6].

Podgatunki

Wyróżniono dziewięć podgatunków^[9]^[3]:

M. flavigula borealis
M. flavigula chrysospila
M. flavigula flavigula
M. flavigula hainana
M. flavigula henrici
M. flavigula indochinensis
M. flavigula peninsularis
M. flavigula robinsoni – kuna jawajska
M. flavigula saba

Status

Kuna żółtogardła przez IUCN została uznana za gatunek najmniejszej troski (LC)^[2]. Pomimo znacznego zjawiska karczowania lasów, uważa się, że gatunek może przetrwać w zachowanych lasach oraz we wtórnych drzewostanach^[8]. Na Syberii i w Korei stanowi ona zwierzynę z której pozyskuje się futra^[8], ze względu na nieprzyjemny zapach mięso kuny nie jest przeznaczane do spożycia^[7].

Przypisy

↑ Martes flavigula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b W.W. Chutipong W.W. i inni, Martes flavigula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
↑ ^a ^b Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 157. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ Anonymous (2008). Pictures and Facts about the Yellow-throated Marten Web (online). Accessed January 14, 2009 at. [1], [dostęp 19 stycznia 2009]
↑ ^a ^b Hussain, S.A. (n.d.). Mustelids, Viverrids and Herpestids of India: Species Profile and Conservation Status. Retrieved January 14, 2009. [2].
↑ ^a ^b Zhou, Y., Slade, E., Newman, C., Wang, X., & Zhang, S. (2008). Frugivory and Seed Dispersal by the Yellow-Throated Marten, Martes flavigula, in a Subtropical Forest of China. Journal of Tropical Ecology 24: 219-223.
↑ ^a ^b Proulx, G., Aubry, K., Birks, J., Buskirk, S., Fortin, C., Frost, H., et al (2004) World Distribution and Status of the Genus Martes in 2000. In D. Harrisson, A. Fuller and G. Proulx. Martens and Fishers (Martes) in Human-Altered Environments. USA: Springer Science + Business Media, Inc. pp. 21-76.
↑ ^a ^b ^c ^d Abramov, A., Timmins, R.J., Roberton, S., Long, B., Than Zaw, Duckworth, J.W. (2008). Martes flavigula. In: IUCN 2008. IUCN Red List of Threatened Species. Downloaded on 21 March 2009. Database entry includes a brief justification of why this species is of least concern.
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Martes flavigula. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2010-06-13]