Księżacy łowiccy (Łowiczanie) – grupa etnograficzna ludności polskiej na terenie historycznego księstwa łowickiego, na południowo-zachodnim Mazowszu.
Przez wieki ludność ta zamieszkiwała dobra arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, określane jako księstwo łowickie. Jako poddani arcybiskupa Księżacy korzystali z większych swobód, dzięki czemu wykształcili oryginalną kulturę materialną[1].
Większa zamożność i swoboda Księżaków, a także wcześniejsze uwłaszczenie chłopów niż w pozostałych ziemiach polskich ukształtowały w nich poczucie odrębności, które podkreślają szczególnie barwnym i bogatym strojem ludowym[2].
Jan Stanisław Bystroń przedstawiał Księżaków łowickich jako najlepszy przykład wielkiego wpływu stosunków społecznych na kształtowanie się odrębności etnograficznych[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Jan Stanisław Bystroń: Ugrupowanie etniczne ludu polskiego. Kraków: Orbis, 1925, s. 16, seria: Krakowskie Odczyty Geograficzne.
- ↑ Janusz Kamocki: Zarys grup etnograficznych w Polsce. W: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze: Ziemia 1965 – Prace i materiały krajoznawcze. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1966, s. 109.
