PROFILPELAJAR.COM

Krištof Ravbar
	biskup ordynariusz lublański
Data urodzenia	ok. 1466
Data i miejsce śmierci	26 października 1536 ; Wiedeń
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	1494
Sakra biskupia	brak danych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Krištof Ravbar, łac.: Christophorus Rauber (ur. ok. 1466, zm. 26 października 1536 w Wiedniu) – duchowny katolicki, drugi biskup ordynariusz katolickiej diecezji lublańskiej, sprawujący pontyfikat od 1494 roku; dyplomata cesarski.

W latach 1509–1512 pełnił funkcję koadiutora w Seckau, a następnie do 1536 roku był administratorem apostolskim tego biskupstwa. Ponadto od 25 lutego 1508 roku aż do swojej śmierci sprawował urząd komtura klasztora benedyktynów w Admont^[1].

Jako wysoki rangą przedstawiciel Kościoła katolickiego oraz dyplomata odegrał ważną rolę w habsburskiej polityce XVI wieku oraz w rodzinnej Krainie.

Życiorys

Pochodzenie

Rodzina Ravabarów (Rauber von Plankenstein) wywodzi się ze starej karynckiej szlachty, której korzenie sięgają końca XIV wieku, a jej założycielem był Matthäus. Krištof urodził się około 1466 roku na zamku Weineck (słow. Kravjek) jako syn Niklasa Raubera i Dorothey z domu burgrabiów von Luenz (Lienz) und zum Luegg^[2].

Działalność dyplomatyczna

Krištof Ravbar uchodził za osobę elokwentną przez co miał bardzo dobre kontakty na dworze cesarskim. Łatwo zjednywał sobie ludzi. W związku z tym król, a następnie późniejszy cesarz Niemiec Maksymilian I Habsburg powierzał mu prowadzenie wielu ważnych dla siebie misji dyplomatycznych. Między innymi brał on udział w zawarciu paktu dziedzicznego między Habsburgami a Jagiellonami w 1506 roku, którego efektem było późniejsze małżeństwo wnuka Maksymiliana I – Ferdynanda Habsburga z Anną Jagiellonką. Brał udział także w zjeździe wiedeńskim w 1515 roku, gdzie uzgodniono ślub króla Węgier i Czech Ludwika II Jagiellończyka z Anną Habsburżanką^[1].

Walki z Wenecją i Turkami

Krištof Ravbar bardziej niż sprawami duchownymi zajmował się polityką oraz brał udział osobiście w walkach z Turkami, podbijającymi w tym czasie Półwysep Bałkański oraz Wenecją. Wyróżniał się przy tym odwagą i wytrwałością. W 1511 roku osobiście stał wraz z Johannem von Auerspergiem na czele wojsk cesarskich w kampanii przeciwko Wenecji^[3].

W latach 1529–1530 był starostą krajowym Krainy. W tym czasie podjął odpowiednie działania, których celem była obrona tego regionu przed wojskami Imperium Osmańskiego. Zmarł w 1536 roku w Wiedniu. Został pochowany na zamku w Gornjim Gradzie^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b R. Schäffer, Der Admonter Abtwahlstreit 1501–1519. Ein Beitrag zur landesfürstlichen Kirchenpolitik in der Steiermark vor der Reformation, [w:] "Die Steiermark im 16. Jahrhundert. Beiträge zur landeskundlichen Forschung. Forschungen zur geschichtlichen Landeskunde der Steiermark XXVII. Band. Herausgegeben von der Historischen Landeskommission für Steiermark - HLK", pod red. B Suttera, Graz 1979, s. 19–69.
↑ A. Dimitz, Geschichte Krains, t. 2, s. 13.
↑ Ehre/XV/401.
↑ Ehre/XV/431.

Bibliografia

A. Dimitz, Geschichte Krains, t. 4, Laibach 1874.
J. W. von Valvasor, Die Ehre dess Hertzogthums Crain: das ist, Wahre, gründliche, und recht eigendliche Belegen- und Beschaffenheit dieses Römisch-Keyserlichen herrlichen Erblandes, Laybach (Ljubljana) 1689.
Genealogisches Handbuch des Adels - Adelslexikon, t. 11, Limburg/Lahn 2000.
Slovensnki biografski leksikon, Liechtenstein 1976.