Konwencja UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego sporządzona w Paryżu 17 października 2003 r. nakłada na państwa-sygnatariuszy, obowiązek ochrony i inwentaryzacji niematerialnego dziedzictwa kulturowego, a są nim, według definicji Konwencji: praktyki, wyobrażenia, przekazy, wiedza i umiejętności – jak również związane z nimi instrumenty, przedmioty, artefakty i przestrzeń kulturowa – które wspólnoty, grupy i, w niektórych przypadkach, jednostki uznają za część własnego dziedzictwa kulturowego.
Według Konwencji niematerialne dziedzictwo kulturowe przejawia się, między innymi w następujących dziedzinach:
tradycje i przekazy ustne, w tym język jako nośnik niematerialnego dziedzictwa kulturowego;
sztuki widowiskowe;
zwyczaje, rytuały i obrzędy świąteczne;
wiedza i praktyki dotyczące przyrody i wszechświata;
umiejętności związane z rzemiosłem tradycyjnym[1].
Weszła w życie 20 kwietnia 2006 roku, po ratyfikacji przez 30 państw zgodnie z art. 34. Do 1 lipca 2021 roku ratyfikowało ją 180 państw[2].
Konwencja została ratyfikowana przez Polskę 16 maja 2011 roku[3].
Polska Krajowa lista niematerialnego dziedzictwa kulturowego
nr
zdjęcie
nazwa
data wpisu
1
Rusznikarstwo artystyczne i historyczne – wyroby według tradycyjnej szkoły cieszyńskiej
Listę prowadzi Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego wspólnie z Narodowym Instytutem Dziedzictwa[3]. Nie stanowi ona całościowego inwentarza istniejących elementów niematerialnego dziedzictwa kulturowego na terenie Polski, ma wyłącznie charakter informacyjny[8].
↑ abKatarzynaK.Sadowska-MazurKatarzynaK., JuliaJ.WłodarczykJuliaJ. (red.), Krajowa lista niematerialnego dziedzictwa kulturowego, Warszawa 2016, ISBN 978-83-63260-66-8. Brak numerów stron w książce
↑AndrzejA.RottermundAndrzejA. (red.), Dlaczego i jak w nowoczesny sposób chronić dziedzictwo kulturowe., Warszawa: Polski Komitet do spraw UNESCO, 2014, s. 276, ISBN 978-83-902939-8-1.