Kościół znajduje się w XXII Rione Rzymu – Prati przy Piazza dei Quiriti 17, przy czym główne wejście zlokalizowane jest od strony Via Pompeio Magno[1].
Inicjatorem budowy kościoła był francuski ksiądz z Lyonu Antoine Brugidou. Pragnął on założyć międzynarodową sodalicję, której celem miała być wynagradzająca adoracja Najświętszego Sakramentu, a która miałaby swoją siedzibę w Rzymie. Kościół miał zostać dedykowany św. Joachimowi dla uczczenia pięćdziesiątej rocznicy święceń kapłańskich papieża Leona XIII (Gioacchino Pecci) w 1887 roku. Papież poparł ten projekt[2].
Budowla została zaprojektowana i zbudowana przez architekta Raffaele Ingami. Budowa rozpoczęła się 1 października 1891 roku. Kościół został otwarty 20 sierpnia 1898 roku, chociaż wnętrze jeszcze nie było w pełni wyposażone. W 1905 roku zarządzanie kościołem zostało powierzone redemptorystom (w tym czasie było już jasne, że pierwotnie planowana sodalicja nie powstanie). Poświęcenie świątyni miało miejsce 6 czerwca 1911 roku. Dekorowanie wnętrz kaplic bocznych zostało ukończone dopiero w 1940 roku[2].
Architektura i sztuka
Kościół zbudowano na planie krzyża łacińskiego; jest on trzynawowy, z transeptem i kopułą na skrzyżowaniu nawy głównej i transeptu. Na kopule znajduje się wysoka latarnia z ośmioma łukowymi otworami oddzielonymi korynckimi półkolumnami. Kopuła kończy się metalowym zwieńczeniem w formie monstrancji z Najświętszym Sakramentem[2].
Fasada wejściowa jest dwupiętrowa. Otwarty narteks ma sześć czerwonych granitowych kolumn wspierających belkowanie z dedykacyjnym napisem na fryzie, w którym wspomina się o jubileuszu papieża Leona XIII. Nad belkowaniem znajduje się mozaika przedstawiająca Najświętszy Sakrament wystawiony w monstrancji na ołtarzu adorowany przez alegoryczne postacie symbolizujące pięć kontynentów oraz dwóch papieży: Leona XIII (po prawej) i Klemensa VIII (po lewej). Po obu stronach centralnej mozaiki znajdują się mniejsze mozaiki przedstawiające postacie świętych. Na dachu narteksu umieszczono figurkę z brązu przedstawiającą św. Joachima z Maryją jako małą dziewczynką[2].
Ściana nawy głównej góruje nad narteksem, ma ona trójkątny naczółek, w tympanonie którego znajduje się Chrystogram IHS czczony przez anioły. Wewnątrz narteksu znajdują się trzy drzwi wejściowe z mozaikami ponad nimi: nad centralnymi drzwiami znajduje się Najświętsze Serce Jezusa, nad prawymi: dwa ptaki pijące z kielicha i nad lewymi: delfin podtrzymujący kielich. Boczne drzwi prowadzą bezpośrednio do naw bocznych[2].
Nawa ma pięć przęseł. Transept ma kaplicę apsydalną na każdym końcu. Nawa główna oddzielona jest od naw bocznych arkadami z różowo-szarymi granitowymi korynckimi kolumnami[2].
Wnętrze kościoła, widok w kierunku ołtarza głównego
W kościele znajduje się czternaście kaplic narodowych, ich nazwy pochodzą od kraju, który przyczynił się do dekoracji (Brazylia, Portugalia, Bawaria, Polska, Kanada, Anglia, USA, Hiszpania, Francja, Włochy, Belgia, Holandia, Irlandia i Argentyna)[2].
Kościół św. Joachima jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sancti Ioachimi)[3]. Tytuł ten został ustanowiony przez Jana XXIII 12 marca 1960 roku[3].
