Kościół umieszczono na placu[1], w kontekście XVII-wiecznej zabudowy kamienicznej, w inspirowanym barokiem założeniu urbanistycznym z elementami klasycyzmu. Fasada jest zwrócona na zachód, dwukondygnacyjna, przedzielona gzymsem. Pierwsza kondygnacja od frontu zawiera portal flankowany dwoma oknami (1739), druga natomiast ozdobiona jest medalionem z inskrypcją parafialną, zwieńczona centralnym tympanonem z rozetą, na szczycie którego znajdują się trzy figury świętych[2].
Pierwotna świątynia (około roku 1111) nie zachowała się do czasów obecnych, ponieważ obiekt był kilkakrotnie niszczony w wyniku najazdów. W 1535 został odbudowany jako większy. Później, ze względu na znaczny wzrost liczby ludności, postanowiono go rozbudowywać dalej. Prace zainicjowano w 1603, a zakończono w 1618. Obecny układ budowla uzyskała w 1864. Bullą z 16 kwietnia 1791 kościół został podniesiony do tytułu arcyprezbiteralnego[2][1].
Wyposażenie
Na wyposażenie świątyni składają się:
ołtarz św. Anny z 1822, odsłonięty 19 stycznia 1823,
ołtarz Addolorata (Matki Boskiej Bolesnej) wzniesiony w 1834,
ołtarz św. Marka z XVII wieku. Przypisywany jest architektowi Andrei Moreschiemu,
ołtarz Najświętszego Sakramentu pochodzący z 1618, w 1635 ozdobiony tabernakulum z marmuru, które przeniesiono do ołtarza głównego i zastąpiono białym krzyżem,
ołtarz Najświętszego Serca Pana Jezusa z 1618, pierwotnie poświęcony Matce Bożej del Carmine (w 1735 usunięto stąd obraz maryjny i umieszczono go w miejscu, w którym jest dzisiaj, a na jego miejscu umieszczono obraz św. Ludwika Gonzagi),
ołtarz Chrystusa, której obecny wygląd pochodzi z 1904,
.jpg)
.jpg)