Andrzej i Anna Sussewynckel (1387-1389), Mikołaj i Agnithe Fetter (1392-1416), Piotr Ficker (1416-1440), Lorenz i Agnes Rotkel (1440-1443), Niklas Marner (1443-1445), Lorenz Polak (1445), Valentinus Haunold (1449-1460), Lorenz Polak (1460-1498), Barbara Kupferschmiedowa i Hanns Dresscher (1498-1501);
Księgarnia Ferdynanda Hirta z widocznym wizerunkiem króla szwedzkiego Gustawa (przed 1868 r.)
Pierwszy budynek murowany został wybudowany w 1372 roku[2]. Został on wzniesiony wraz z kamienica nr 46, a od zachodu dołączony do ściany już wybudowanego w XIII wieku domu (kamienica nr 48)[3]. Budynek był on jednoizbowy, pokryty czteropolowym, bezżebrowym sklepieniem krzyżowym w piwnicy, z jednym filarem w centrum. Od strony frontowej znajdowały się dwie wnęki, a nad nimi okna, w części tylnej jedna wnęka i otwór drzwiowy przewężony od zewnątrz węgarami[3].
Pod koniec XIV wieku kamienica została rozbudowana o drugi trakt z piwnicą o sklepieniu kolebkowym, izbą tylną i przechodem[4][a]; w części frontowej znajdowała się sień wejściowa. Wszystkie mury traktu tylnego zostały zbudowane z cegieł w wątku jednowozówkowym. Od strony podwórza umieszczono trzy okna, a zejście do piwnicy znajdowało się wzdłuż wschodniej ściany. Część parterowa drugiego traktu podzielona była na izbę i przechód[5]. Między rokiem 1390 a 1417 do kamienicy dołączono nieruchomość zatylną, znajdująca się na ulicy Igielnej 20[4]. Pod koniec średniowiecza piwnica została podzielona na dwa pomieszczenia, a ściana biegła wzdłuż słupa dźwigającego sklepienie[5].
Od 1564 roku w kamienicy mieszkał rajca i podskarbnik wrocławski Ludwig Pfintzing, a dom został bogato ozdobiony; z tego okresu zachowały się m.in. kolumna kandelabrowa z pierwszej połowy XVI wieku i drewniany strop gęsto belkowy z końca XVI wieku (po 1585 r.), udekorowany zieloną wicią roślinną i owocami na białym tle[6].
W 1694 roku[b] dokonano kolejnych zmian wystroju, głównie sieni tylnej: wykonano sufit ozdobiony sztukateriami, a w płaskim reliefie wykonano wizerunek króla szwedzkiego Gustawa Adolfa siedzącego na koniu. Scenę otaczał szeroki fryz z akantowymi splotami. Po bokach umieszczono herby Riemerów i Halmannów wraz z datą 1633, upamiętniającą przystąpienie Wrocławia do konfederacji śląskiej protestantów podczas wojny trzydziestoletniej[c]. Fundatorem dekoracji był rajca Daniel von Riemer und Eiemberg i jego żona Johanna Regina von Halmann von Halmenfeld[7]. Dekoracje w takim kształcie przetrwały do połowy XIX wieku[8], a ich wartość w sporządzonej w 1802 roku wycenie przez sztukatora Antona Haselbauera oceniana była na kwotę 100 talarów, gdy wartość sztukaterii całej fasady wyceniono na 150 talarów[7]. W późniejszych latach dekoracja uzupełniona była płycinami z konnymi przedstawieniami cesarzy rzymskich; na początku XVIII wieku dodano do niej stiukowekariatydy międzyokienne, a w podłuczach okiennych herby rodów kolejnych właścicieli von Reuss (lub von Reuschner) i (zachowany do czasów obecnych) von Eben und Brunn[7].
Pod koniec XVIII wieku (ok. 1780[9]) dokonano renowacji fasady, dodając nad oknami naczółka segmentowe i trójkątne, a szczyt ujęto w kanciaste woluty i zakończono trójkątnym tympanonem[6].
W 1868 roku budynek został zburzony i odbudowany już w stylu klasycystycznym. W takim kształcie, z trzema piętrami i poddaszem zakończonym płaskim dachem, przetrwał do dzisiaj[6][9].
Od 1832 roku w kamienicy swoją siedzibę miała księgarnia, a następnie wydawnictwo Ferdinanda Hirta. Ferdinand Hirt był wrocławskim księgarzem i wydawcą, który drukował głównie podręczniki szkolne i książki dla młodzieży. Jako pierwszy wydał w 1847 roku podręcznik Friedricha Gottholda Kunze, będący pierwszym podręcznikiem dla wszystkich szkół elementarnych w Niemczech. W latach sześćdziesiątych XIX wieku został księgarzem uniwersyteckim. Jego syn Arnold Hirt otworzył w Lipsku księgarnię Ferdinand Hirt & Sohn, a po śmierci Ferdinanda w 1879 roku przejął wydawnictwo wrocławskie, które działało przynajmniej do 1943 roku[10].
We wrześniu 1911 Georg Chemise otworzył w budynku swoje drugie kino stałe „Ring-Theater”. Jego pierwszym kinem we Wrocławiu był Residenz-Theater otwarty w 1909 roku przy ulicy Gartenstrasse 53-55 (obecnie ul. Piłsudskiego). W kinie „Ring-Theater” znajdowało się początkowo 222 miejsc, a w szczytowym okresie mieściło 236 widzów. W 1916 roku kino zostało sprzedane Karlowi Jatzke i pod adresem Ring 47 istniało maksymalnie do 1929 roku[11].
Właściciele i postacie związane z kamienicą
Prawdopodobnie do 1372 roku posesja nr 47, wydłużona do ulicy Igielnej, była podzielona na kilka mniejszych parceli z osobnymi domami lub mieszkaniami, należącymi do różnych niezwiązanych ze sobą osób. Dopiero w 1369 roku, posesja należąca w większej części do Katarzyny Slegelynne została sprzedana staremu pisarzowi Piotrowi (ówczesnemu właścicielowi kamienicy nr 48), a następnie trzy lata później, złotnikowi Klausowi z Brzegu (Clause von Brige). W tym samym roku, w 1372 wzniesiono pierwszy murowany budynek[12]. W latach 1387–1389 właścicielem domu było małżeństwo Andrzeja i Anny Sussewynckel, ale nieznany jest rok, w którym posesję nabyli. Andrzej zajmował się piwowarstwem, a od 1404 roku był właścicielem innej wrocławskiej kamienicy znajdującej się na pierzei północnej Rynek 34[13]. Po trzech latach Andrzej sprzedał dom, a nowy właściciel Mikołaj Fetter zamieszkał w nim na następne dwadzieścia lat wraz ze swoją żoną Agnithe, która dziedziczyła go po jego śmierci. Być może to właśnie Mikołaj połączył do posesji przyrynkowej posesję zatylną przy ulicy Igielnej. W okresie między 1410 a 1418 wdowa Agnieszka odziedziczyła po swoim drugim mężu Kamienicę Pod Błękitnym Słońcem, a tę przy posesji 47 sprzedała ok. 1416 roku. Nowymi właścicielem był złotnik Piotr Ficker, a jego żona była właścicielem przejazdu przy ulicy Igielnej zwanego Grzebieniarskim[14]. W rodzinie Fickerów kamienica znajdowała się do 1440 roku, kiedy to ogromnie zadłużona posesja (jak i cały majątek) została przekazana przez Margareth (córkę Piotra) małżonkom Lorenzowi i Agnes Rotkel. Według Mateusza Golińskiego mogła to być siostra Margareth[15].
Po kolejnych trzech latach (w 1443) kamienica została prawdopodobnie sprzedana Niklasowi Marner, posesjonata i rentiera handlującego nieruchomościami. Do 1449 właścicielami kamienicy byli złotnicy Lorenz Polak (1445), a od 1449 kolejny kupiec i rentier Valentinus Haunold, który w kamienicy nie mieszkał, a nabył ją za długi[16]. W 1460 kamienica została sprzedana złotnikowi Lorenzowi Polakowi (niespokrewnionemu z wcześniejszym właścicielem o tym samym nazwisku), obywatelowi miasta od 1460. Lorenz zlikwidował cały dług czynszowy; był zaprzysiężonym królewskim probierczym oraz trudnił się również kupiectwem (posiadał komorę w sukiennicach). W 1498 roku przeniósł się do Nysy, a kamienicę sprzedał Barbarze Kupferschmiedowej i jej mężowi Hannsowi Dresscher. W ich rękach kamienica pozostawała przynajmniej do 1501 roku[17].
Prawdopodobnie na początku XVI wieku[d] właścicielem kamienicy został patrycjuszowski ród Pfintzingów z Norymbergi; w 1564 roku mieszkał w niej rajca i podskarbnik wrocławski Ludwig Pfintzing[e][6].
Uwagi
↑Przechód jest to inaczej korytarz, najczęściej zaczynający się od połowy budynku czy będący częścią łączącą tylną część budynku z podwórzem (na podstawie słownika języka polskiego PWN)
↑Datę wyznacza ślub późniejszych fundatorów - 16 lutego 1694 roku[7]
↑Niemiecki architekt Rudolf Stein datę 1633 uważał błędnie za czas powstania malowidła a za jego fundatora uznał wrocławskiego rajcę Georga Friedricha von Artzata[7]
↑Małgorzata Chorowska w Leksykonie Architektury Wrocławia podaje błędny okres przejęcia kamienicy przez ród Pfintzingów - datuje je na koniec XV wieku.
.JPG)
