PROFILPELAJAR.COM

István Kertész (ur. 28 sierpnia 1929 w Budapeszcie, zm. 16 kwietnia 1973 w Kefar Sawa^[1]^[2]) – niemiecki dyrygent pochodzenia węgierskiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny o korzeniach żydowskich, w wieku sześciu lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach^[3]. W czasie II wojny światowej jego rodzina ukrywała się, dzięki czemu przetrwała Holocaust^[3]. W latach 1947–1953 studiował w Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta w Budapeszcie u Leó Weinera (skrzypce), Zoltána Kodálya (kompozycja) i László Somogyiego (dyrygentura)^[2]. Od 1953 roku był dyrygentem w Győr, następnie od 1955 roku był dyrygentem i korepetytorem Węgierskiej Opery Państwowej^[1]^[2]^[3]. Po upadku powstania węgierskiego w 1956 roku wyemigrował do RFN i otrzymał niemieckie obywatelstwo^[1]^[2]. W 1958 roku studiował w Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie u Fernando Previtaliego^[1]^[2]. Pełnił funkcję dyrygenta teatrów miejskich w Augsburgu (1958–1963) i Kolonii (1964–1973)^[1]^[2]. Od 1965 do 1968 roku był pierwszym dyrygentem London Symphony Orchestra^[1]^[2]^[3]. W 1973 roku otrzymał angaż na stanowisko dyrygenta Bamberger Symphoniker^[2]. Utopił się, pływając w Morzu Śródziemnym w trakcie pobytu w Kefar Sawa w Izraelu^[1]^[3].

Gościnnie dyrygował wieloma orkiestrami, m.in. Berliner Philharmoniker, Wiener Philharmoniker, Koninklijk Concertgebouworkest, Orchestre de la Suisse Romande, Detroit Symphony Orchestra i New York Philharmonic^[2]. Prowadził spektakle operowe w Covent Garden Theatre w Londynie, Teatro Colón w Buenos Aires i Staatsoper w Hamburgu^[2]. Występował na festiwalach w Salzburgu, Edynburgu, Montreux, Lucernie i Spoleto^[2]. Nagrywał dla wytwórni Decca^[3]. Wraz z wiedeńską Staatsoper dokonał pierwszego pełnego nagrania La clemenza di Tito W.A. Mozarta, z London Symphony Orchestra nagrał natomiast wszystkie symfonie Antonína Dvořáka^[2].

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1863. ISBN 978-0-02-865528-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 71. ISBN 978-83-224-3303-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 178. ISBN 978-0-8108-8400-7.