|
Data i miejsce urodzenia
|
9 lipca 1970 Ryga
|
Klub
|
CPSK Olympic
|
Wzrost
|
181 cm
|
Debiut w PŚ
|
12.02.1992, Albertville (39. miejsce - sprint)
|
Pierwsze punkty w PŚ
|
9.02.1996, Ruhpolding (13. miejsce - sprint)
|
Pierwsze podium w PŚ
|
7.03.1998, Pokljuka (3. miejsce - sprint)
|
Dorobek medalowy
|
|
|
Ilmārs Bricis (ur. 9 lipca 1970 r. w Rydze) – łotewski biathlonista, dwukrotny medalista mistrzostw świata i wielokrotny medalista mistrzostw Europy.
Kariera
W Pucharze Świata zadebiutował 12 lutego 1992 roku w Albertville, kiedy zajął 39. miejsce w sprincie. Pierwsze punkty zdobył 9 lutego 1996 roku w Ruhpolding, zajmując 13. miejsce w tej konkurencji. Na podium zawodów tego cyklu pierwszy raz stanął 7 marca 1998 roku w Pokljuce, kończąc rywalizację w sprincie na trzeciej pozycji. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie Rosjanin Władimir Draczow i Niemiec Sven Fischer. W kolejnych startach jeszcze sześć razy stawał na podium, jednak nie odniósł zwycięstwa: trzykrotnie był drugi i trzykrotnie trzeci. Ostatni raz na podium zawodów pucharowych stanął 23 marca 2006 roku w Oslo, gdzie był drugi w sprincie. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1997/1998, kiedy zajął 11. miejsce w klasyfikacji generalnej.
Na mistrzostwach świata w Pokljuce w 2001 roku wywalczył brązowy medal w biegu indywidualnym. Był to pierwszy w historii medal zawodów tego cyklu dla Łotwy. Uległ tam jedynie Finowi Paavo Puurunenowi i Wadimowi Saszurinowi z Białorusi. Na rozgrywanych cztery lata później mistrzostwach świata w Hochfilzen wywalczył także brązowy medal w sprincie, plasując się za Ole Einarem Bjørndalenem z Norwegii i Svenem Fischerem. Był też między innymi czwarty w biegu masowym na mistrzostwach świata w Chanty-Mansyjsku w 2003 roku, przegrywając walkę o podium z Francuzem Raphaëlem Poirée o 5,8 sekundy.
W 1992 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Albertville, gdzie zajął 61. miejsce w biegu indywidualnym, 39. w sprincie i 16. w sztafecie. Jeszcze pięciokrotnie startował na imprezach tego cyklu, najwyższą lokatę osiągając podczas igrzysk olimpijskich w Turynie w 2006 roku. Ukończył tam rywalizację w biegu pościgowym na czwartej pozycji, tracąc do brązowego medalisty - Svena Fischera - 11,1 sekundy. Był też między innymi piąty w biegu indywidualnym i szósty w sztafecie na rozgrywanych osiem lat wcześniej igrzyskach olimpijskich w Nagano.
Siedmiokrotnie zdobywał medale mistrzostw Europy, pięć brązowych i dwa srebrne. Drugi był w biegu pościgowym podczas Mistrzostw Europy w Mińsku (1998) i Mistrzostw Europy w Bansku (2007).
Żonaty z Anželą Brice, ma córkę Anetę.
Po sezonie 2010/2011 ogłosił zakończenie kariery[1], jednak w kolejnym sezonie zanotował kilka występów, a w 2016 powrócił na biathlonowe trasy.
Osiągnięcia
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Miejsca na podium chronologicznie
Lp. |
Dzień |
Rok |
Miejscowość |
Konkurencja |
Lokata |
Pudła |
Czas biegu |
Strata |
Zwycięzca
|
1.
|
7 marca
|
1998
|
Pokljuka
|
Sprint na 10 km
|
3.
|
0+1
|
23:21,8
|
+27,1
|
Władimir Draczow
|
2.
|
14 marca
|
1998
|
Hochfilzen
|
Sprint na 10 km
|
2.
|
0+0
|
27:07,2
|
+1,9
|
Władimir Draczow
|
3.
|
7 lutego
|
2001
|
Pokljuka
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
3.
|
0+0+0+0
|
55:05,6
|
+29,5
|
Paavo Puurunen
|
4.
|
13 grudnia
|
2001
|
Pokljuka
|
Bieg indywidualny na 20 km
|
2.
|
0+0+0+1
|
1:00:02,0
|
+31,4
|
Pawieł Rostowcew
|
5.
|
5 marca
|
2005
|
Hochfilzen
|
Sprint na 10 km
|
3.
|
0+0
|
24:37,5
|
+24,0
|
Ole Einar Bjørndalen
|
6.
|
26 listopada
|
2006
|
Östersund
|
Sprint na 10 km
|
3.
|
0+0
|
23:07,6
|
+16,5
|
Stian Eckhoff
|
7.
|
23 marca
|
2006
|
Oslo
|
Sprint na 10 km
|
2.
|
1+0
|
23:51,7
|
+41,7
|
Ole Einar Bjørndalen
|
Przypisy
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne: