Hot hatch − sportowe wersje kompaktowych i subkompaktowych samochodów osobowych z 3- lub 5-drzwiowym nadwoziem typu hatchback. Nazwa jest skrótem od hot hatchback.
Pojazdy te oparte są zazwyczaj w większości na standardowych odpowiednikach, wyposażone są jednak w mocniejsze jednostki napędowe, ulepszony układ zawieszenia oraz czasami dodatkowe elementy nadwozia (spoilery, dokładki zderzaków) czy też większe felgi z szerszymi oponami. Najczęstszym stosowanym układem jest montowany z przodu silnik napędzający oś przednią, jednakże coraz częściej spotykane są także samochody z jednostkami wysokoprężnymi, napędem AWD czy też układem hybrydowym.
Początki
Termin hot hatch pojawił się na początku lat 80. w Wielkiej Brytanii, początkowo jako 'hot hatchback' (1983), rok później dzięki prasie motoryzacyjnej spopularyzowana została skrócona wersja - 'hot hatch'[1], w roku 1986 została użyta w The Times[2], od tamtej pory jest powszechnie używana, mimo to jest określeniem nieformalnym. Stosuje się ją także do opisu pojazdów z lat 70, mimo że nie była wówczas znana[3].
Niektóre pojazdy sportowe charakteryzują się nadwoziem typu hatchback, nie są jednak podrasowanymi wersjami pojazdów rodzinnych, przez co nie mogą być określane mianem hot hatch. Z tego względu samochody takie jak: Porsche 928, Porsche Panamera, Reliant Scimitar GTE czy Ferrari FF nie mogą zostać określone tym mianem.
Rozwój pojazdów
Samochód który spopularyzował segment hot hatchów to sprzedawany od 1976 Volkswagen Golf GTI, zaprezentowany na Frankfurt Motor Show 1975[4]. Mimo to nie Golf GTI nie był pierwszym samochodem tego typu, już wcześniej pojawiały się usportowione wersje kompaktowych pojazdów, jak na przykład Simca 1100 Ti (od 1974).
VW Golf GTI dzięki mocniejszemu silnikowi o pojemności 1,6 l z wtryskiem paliwa, lepszymi właściwościami i marketingiem nastawionym na podkreślanie sportowego charakteru, przyczynił się do powstała rynku zbytu dla małych rodzinnych pojazdów ze sportowymi osiągami.
Od momentu wprowadzenia do branży motoryzacyjnej nazwy hot hatch w 1984, segment tego typu pojazdów zaczął się szybko rozrastać, prawie każdy producent miał w swojej ofercie usportowiony samochód kompaktowy. Istniała duża różnorodność wzmacniania osiągów, w Fordzie Fiesta XR2 (1981) zastosowano wydajniejszy gaźnik[5], w Peugeocie 205 GTI i 309 GTI wtrysk paliwa, turbodoładowanie w Renault 5 GT Turbo i 11 Turbo po montaż większych jednostek napędowych jak R4 2.0 w Fiacie Ritmo/Strada Abarth 130 TC[6]. Volkswagen w swoich pojazdach stosował niespotykane w tym segmencie wcześniej doładowanie mechaniczne (Polo G40 i Golf G60).
Po roku 2000 nastąpił wzrost mocy maksymalnej silników stosowanych do napędu hot hatchów, zaczęła ona przekraczać 200 KM (147 kW), w 2010 osiągnięto wartości 350 KM (257 kW) – Ford Focus Focus RS 500 i 400 KM (294 kW) - Subaru Cosworth Impreza STI CS400[9]. Na początku nowego milenium magazyn motoryzacyjny Evo nazwał je mianem "superhatchów"[10].
W czasach rozkwitu segmentu hot hatch (lata 90. i 2000-2009) coraz większą popularność zdobywał termin warm hatch odnoszący się do nieco słabszych odmian tych pojazdów. Wciąż oferowały one stosunkowo dobre osiągi jednak przy zachowaniu funkcjonalności podstawowej wersji, zachęcały także nabywców niższymi taryfami ubezpieczeniowymi[27]. Moc maksymalna mieści się zazwyczaj w przedziale 100-150 KM, przykładowe pojazdy z tego segmentu to: Mini Cooper[28], Peugeot 207 GT[29], Suzuki Swift Sport[28] czy też Toyota Yaris SR[30].
Przypisy
↑Motor. T. 166. Books.google.co.uk, 2008-01-18. (ang.). Brak numerów stron w książce
↑The Times, 16 sierpnia 1985 (piątek); s. 21; Issue 62218
↑New Renault range announced. [w:] Fifth Gear [on-line]. Channel 5, 27 stycznia 2012. [dostęp 2012-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 lipca 2012)]. (ang.).
↑Joshua Dowling: New Car Road Test - HSV Astra VXR. [w:] Drive [on-line]. The Sydney Morning Herald, 31 października 2008. [dostęp 2011-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 lipca 2011)]. (ang.).