HMS E19
HMS E19 w Tallinnie
|
| Historia
|
| Stocznia
|
Vickers, Barrow-in-Furness
|
| Położenie stępki
|
27 listopada 1914
|
| Wodowanie
|
13 maja 1915
|
 Royal Navy
|
| Wejście do służby
|
12 lipca 1915
|
| Wycofanie ze służby
|
3 kwietnia 1918
|
| Los okrętu
|
samozatopienie
|
| Dane taktyczno-techniczne
|
| Wyporność
|
678 ton (wynurzony),
820 ton (zanurzony)
|
| Długość
|
55 metrów
|
| Zanurzenie
|
4,6 metra
|
| Napęd
|
| dwa spalinowe silniki diesla 1600 KM, dwa silniki elektryczne 840 KM
|
| Prędkość
|
15,25 węzłów na powierzchni
10,25 węzłów zanurzony
|
| Zasięg
|
5600 km przy 10 węzłach
|
| Uzbrojenie
|
| pięć wyrzutni torpedowych 450 mm, armata 76 mm
|
| Załoga
|
30
|
HMS E19 – brytyjski okręt podwodny typu E. Zbudowany w latach 1914–1915 w Vickers, Barrow-in-Furness. Okręt został wodowany 13 maja 1915 roku i rozpoczął służbę w Royal Navy 12 lipca 1915.
W październiku 1915 przedarł się na Morze Bałtyckie, aby być podstawą tworzonej brytyjskiej Flotylli Bałtyckiej (Baltic Flotilla) stacjonującej w Tallinnie, wchodzącej w skład Floty Bałtyckiej. Jako pierwszy z Floty Bałtyckiej zatopił niemiecki okręt. 11 października 1915 roku dowodzony przez swojego pierwszego dowódcę, Lieutenant-Commandera Francisa Cromie[a], E19 zatopił cztery niemieckie jednostki. Pierwszy był 75-metrowy SMS „Walther Leonhardt” (2100 ton), wiozący stal ze Szwecji. Po zajęciu statku przez załogę E19, załoga transportowca została załadowana do łodzi ratunkowych, a „Walther Leonhardt” wysadzony w powietrze. Parę godzin później Cromie zauważył kolejny transportowiec, SMS "Germania", który został zaatakowany i osiadł na mieliźnie u wybrzeży Szwecji. Pomimo założenia ładunków wybuchowych statek nie został zatopiony, tylko uszkodzony. Po południu E19 zaatakował 100-metrowy SMS „Gutrune” (5000 ton). Po dokonaniu abordażu, załoga została załadowana na łodzie ratunkowe, a niemiecki statek zatopiony poprzez otworzenie zaworów w przegrodach dennych oraz pompach. Wkrótce po tym kolejna niemiecka jednostka, SMS „Director Reppenhagen” (1560 ton), została zatopiona w ten sam sposób. Czwartą ofiarą E19 był 120-metrowy parowiec SMS „Nicimedia”[1]. Zatopienie w ciągu jednego dnia czterech statków odbyło się bez wystrzelenia ani jednej torpedy oraz bez strat ludzkich po stronie wroga.
7 listopada 1915 roku E19 dwiema torpedami zatopił niemiecki okręt, lekki krążownik SMS „Undine” (3100 ton).
Po podpisaniu układu pokojowego pomiędzy Rosją a Cesarstwem Niemieckim, w czasie wojny domowej w Finlandii, siły niemieckie – Ostsee-Division – wylądowały w Hanko i w błyskawicznym tempie dotarły do Helsinek. Stacjonujące w obrębie Zatoki Fińskiej brytyjskie okręty podwodne zostały odcięte od możliwości wyjścia z zatoki. Aby nie oddać okrętu w ręce wroga, załoga zatopiła E19 około 1,5 mili od latarni morskiej Grohara, u wejścia do portu w Helsinkach[2][b].
Uwagi
- ↑ Kapitan Cromie był dowódcą E19 do maja 1917 roku. Następnie pozostał w Rosji, gdzie został przydzielony do ambasady brytyjskiej w Petersburgu. 31 sierpnia 1918 roku został zastrzelony przez agentów Czeka, gdy bronił ambasady przed zajęciem przez bolszewików.
- ↑ Tak samo postąpiły załogi innych okrętów podwodnych operujących w tym rejonie: HMS C26, HMS C27, HMS C35, HMS E1, HMS E8 oraz HMS E9.
Przypisy
- ↑ The Submarine Massacre of 1915. Nordic Underwater Archaeology, lipiec 2012. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).
- ↑ Ian W Hillbeck: THE HMS E19. Submarines Association, Barrow-in-Furness Branch. [dostęp 2013-01-13]. (ang.).
Bibliografia
- Robert Hutchinson: Jane's Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001, s. 44. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
- Innes McCartney: British Submarines of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd., 2008. ISBN 978-1-84603-334-6. (ang.). Brak numerów stron w książce
Linki zewnętrzne
