W 1765 właścicielem Guzowa i okolicznych dóbr był Andrzej Ogiński. Po III rozbiorze Polski Guzów znalazł się pod zaborem pruskim. Na podstawie deklaracji króla pruskiegoFryderyka Wilhelma II z 28 lipca 1796 dobra duchowne, starostwa i inne królewszczyzny przeszły na własność skarbu pruskiego, a król hojnie rozdawał je swym dygnitarzom i generałom[7]. Minister Śląskavon Hoym otrzymał starostwo guzowskie, lecz wyraził zgodę na sprzedanie dóbr dotychczasowej właścicielce, Pauli Ogińskiej, matce Feliksa Łubieńskiego[7]. Po jej śmierci Guzów 'przeszedł' w zamian za jego inne dobra, w ręce Feliksa. Feliks oddał majątek synowi Henrykowi, który pomimo wielkich atutów znalazł się w poważnych trudnościach finansowych i prawnych; te doprowadziły w 1842 r. do konfiskaty. Gdy w 1856 majątek zlicytowano, nabył go Feliks Sobański, poniekąd, siostrzeniec Henryka. Pozostawał on w rękach Sobańskich do 1944, kiedy został upaństwowiony.
W czasie I wojny światowej pałac służył jako szpital przyfrontowy i podobnie jak park uległ zniszczeniom, ale w okresie międzywojennym przywrócono im dawny wygląd. W trakcie II wojny światowej wyposażenie pałacu zostało rozgrabione, zaś w 1944 majątek upaństwowiono. Po wojnie pałac służył jako mieszkania i biura pracowników cukrowni. W 1992 zespół pałacowo-parkowy odzyskała rodzina Sobańskich.
Pałac po wielu latach zaniedbania jest w bardzo złym stanie, podobnie jak park, który porosły chaszcze. Jedynie dawna kaplica pałacowa (obecnie kościół pw. św. Feliksa de Valois) i niewielki fragment ogrodu w jej otoczeniu są odnowione i zadbane.