Fryderyk I oraz Fryderyk Wilhelm I posługiwali się tytułem króla w Prusach (a nie króla Prus), gdyż Pomorze Gdańskie, uznawane za część historycznych Prus (należały do państwa zakonu krzyżackiego), było częścią Rzeczypospolitej, a królowie polscy używali tytułu książąt pruskich – Hohenzollernowie uważali więc, że nie panują nad całymi Prusami. Tak tłumaczyli się sami Hohenzollernowie, jednak prawda była odrobinę inna: gdy Fryderyk I starał się o koronę królewską, musiał uzyskać formalną zgodę swojego zwierzchnika, cesarza. Dlatego Fryderyk zabiegał o przyjaźń cesarza i zawsze występował przeciw jego wrogom (m.in. przeciw Francji, potem wspierał go w wojnie o sukcesję hiszpańską). Leopold Habsburg ostatecznie zgodził się na koronację, ale poza granicami Rzeszy oraz z zastrzeżeniem, że Hohenzollernowie będą jedynie „królami w Prusach” – co miało podkreślić, że królewski tytuł Fryderyk nosi poza cesarstwem, w nim bowiem prym wiedzie dom austriacki.
Fryderyk II Wielki nie miał skrupułów poprzedników i przyjął tytuł króla Prus w 1772 roku. W tym samym roku w wyniku I rozbioru Polski Prusy opanowały Pomorze Gdańskie.
Rzeczpospolita uznała ten tytuł królewski Hohenzollernów w czasie bezkrólewia w 1764 (w wyniku rosyjskiego i pruskiego przekupstwa), zaś Stolica Apostolska w 1787 po objęciu władzy przez Fryderyka Wilhelma II.
Ceremonię koronacji królewskiej przeprowadzono jedynie w przypadku Fryderyka I (18 stycznia 1701) oraz Wilhelma I (18 października 1861). Obydwie ceremonie odbyły się w Królewcu.
