W opadające do Doliny Szerokiej wschodnie stoki Golicy wcinają się dwa lesiste żleby – Pitoniakowy Żleb (bardziej na północ) i Niedźwiedzi Żleb (większy, podchodzący pod Trybską Przełęcz). Na grzbiecie oddzielającym żleby leży polana Skrajna Gęsia Szyja, a na grzbiecie schodzącym do Starego Szałasu – polana Solnisko. Masyw Golicy porośnięty jest górnoreglowymi lasami, w części powalonymi przez wichury. Nazwa pochodzi od bezleśnego (gołego) wierzchołka, będącego skutkiem prowadzonej tu w przeszłości gospodarski pasterskiej. Obecnie następuje powolna regeneracja, po południowo-wschodniej stronie las sięga już prawie samego wierzchołka. Na szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny.
U zachodnich podnóży Golicy Jaworzyńskiej znajduje się polana Biała Woda.
Pierwszego wejścia zimowego na Golicę dokonał Gyula Komarnicki 3 stycznia 1913 r.
Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XV. Mały Jaworowy Szczyt – Szeroka Jaworzyńska. Warszawa: Sport i Turystyka, 1972. Brak numerów stron w książce
Vysoké Tatry 1:25 000, podrobná turistická mapa. Harmanec: VKÚ, 2004. ISBN 80-8042-392-X. Brak numerów stron w książce