Główna gałąź doliny na terenie Tatr biegnie w kierunku północ–południe i ma ok. 12 km od Łysej Polany pod północno-zachodnią ścianę Zadniego Gerlacha. Oś tę stanowią kolejno od północy właściwa Dolina Białki i jej górna część, Dolina Białej Wody wraz z najwyższym piętrem, Doliną Kaczą. Słowacy traktują cały ten system jako jedną dolinę i nazywają ją Bielovodská dolina. Podobnie główne cieki doliny, Biała Woda i Białka, obejmowane są przez nich wspólną nazwą Biela voda[3][5]. Polacy Doliną Białki zazwyczaj określają dolną część systemu, rozpoczynającą się na wysokości ok. 1075 m u połączenia Białej Wody i Rybiego Potoku, tworzących w dalszym biegu Białkę. W miejscu tym Dolina Białej Wody łączy się z największą polską odnogą, Doliną Rybiego Potoku. Niżej na zachód odchodzą dwie kolejne duże doliny: Dolina Roztoki wraz z górnym piętrem, Doliną Pięciu Stawów Polskich, oraz Dolina Waksmundzka. Z kolei na wschodnią stronę słowacką odgałęziają się jedynie małe Dolina Czerwona (Červená dolina) i dolina Rozpadlina (Rozpadliny)[3].
W dużej mierze Dolina Białki wyżłobiona jest w skałach trzonu krystalicznego Tatr Wysokich, w środkowy i dolny odcinek doliny wycięty jest w skałach osadowych serii wierchowej i reglowej. Duży wpływ na obecny charakter doliny miała działalność lodowców. Podczas maksimum ostatniego zlodowacenia, ok. 20 tys. lat temu, występował w niej największy lodowiec Tatr o długości 13,4 km, powierzchni 43,6 km² i grubości ponad 400 m[7]. Glacjalna rzeźba doliny, o typowym U-kształtnym profilu poprzecznym, przegłębionym dnie, zawieszonych cyrkach i dolinach bocznych oraz bogactwie dużych i głębokich polodowcowych jezior cyrkowych, jest jedną z najlepiej wykształconych w całych Karpatach[8]. Występują w jej obrębie dwa z pięciu paleonunataków Tatr Wysokich, Mnich i Hruba Turnia, czyli izolowane fragmenty ostrej grani w bocznych grzbietach, które podczas maksimum zlodowaceń były ze wszystkich stron otoczone lodem[7][8].
W kierunku północnym od Łysej Polany dolina biegnie pomiędzy Podhalem a Spiszem, wzdłuż Białki aż do jej ujścia do Dunajca w Jeziorze Czorsztyńskim między Dębnem a Frydmanem. Łącznie dolina ma długość ok. 40 km[2]. Od Łysej Polany doliną Białki biegną po obydwu stronach Białki równolegle dwie drogi jezdne. Po polskiej stronie jest to asfaltowa droga do Morskiego Oka (górna część Drogi Oswalda Balzera). Po słowackiej stronie biegnie szeroka, utwardzona droga. Jej dolna część jest szeroka, dostosowana do ciężkich ciężarówek zwożących drzewo, czym wyżej tym staje się gorsza i kończy się na południowym krańcu doliny. Obydwoma prowadzą znakowane szlaki turystyczne. Ruch turystyczny jest na nich niewspółmierny; po polskiej stronie jest około 100 krotnie większy, niż po słowackiej. Istniała jeszcze jedna, opisywana w literaturze droga biegnąca zachodnim brzegiem Białej Wody. Obecnie istnieje ona już tylko na pierwszych kilkuset metrach, jej pozostała część została zniszczona przez wiatrołomy, lawiny i zarosła lasem[5].
Czas przejścia od Wodogrzmotów do Morskiego Oka: 1:30 h, ↓ 1:15 h
– szosą z parkingu na Palenicy Białczańskiej do Wodogrzmotów, przed którymi łączy się ze szlakiem czerwonym. Czas przejścia do Wodogrzmotów: 50 min, ↓ 40 min
– zielony ze schroniska na polanie Stara Roztoka do Doliny Roztoki, a dalej do Doliny Pięciu Stawów Polskich.
Czas przejścia ze schroniska do Wodogrzmotów Mickiewicza: 15 min, z powrotem 10 min
Czas przejścia znad Wodogrzmotów do Doliny Pięciu Stawów: 2:05 h, ↓ 1:30 h
– szlak niebieski z Palenicy Białczańskiej na Rusinową Polanę i do Zazadniej. Czas przejścia z Palenicy na Rusinową Polanę: 40 min, z powrotem 30 min
– słowacki szlak niebieski z Łysej Polany dnem Doliny Białki, a następnie jej wschodnim odgałęzieniem – Doliną Białej Wody – na Rohatkę: 5:25 h, ↓ 4:15 h[6]
↑ abcGrzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
↑ abJerzyJ.ZasadniJerzyJ., PiotrP.KłapytaPiotrP., MichałM.MakosMichałM., The Tatra Mountains: glacial landforms from the Last Glacial Maximum, [w] European Glacial Landscapes; vol 1, Maximum Glaciations (ed. Palacios D.), Elsevier, 2022, s. 435–440, DOI: 10.1016/b978-0-12-823498-3.00049-2, ISBN 978-0-12-823498-3(ang.).
↑Rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 3 kwietnia 2023 r. w sprawie specjalnego obszaru ochrony siedlisk Dolina Białki (PLH120024) (Dz.U. z 2023 r. poz. 1018)
