Wyspa ma powierzchnię 3528 km². Zamieszkuje ją kilkadziesiąt osób (sezonowo więcej), zajmujących się głównie rybołówstwem. Główną osadą jest King Edward Point. W jego pobliżu jest opuszczona osada i stacja wielorybniczaGrytviken z muzeum Georgii Południowej oraz grób polarnika Ernesta Shackletona.
Flora
Świat roślinny Georgii Południowej jest ograniczony przez izolację oraz klimat charakteryzujący się chłodnymi latami. Występujące tam gatunki rodzimej flory są powiązane z rosnącymi na Falklandach, Ziemi Ognistej i południowej Patagonii[1]. Tereny zielone występują na odsłoniętych stokach i równinach w pobliżu fiordów – miejscach nie pokrytych lodowcem.
Niektóre gatunki roślin na Georgii Południowej występują tylko na półkuli południowej. Inne rosną na obu półkulach, jak tymotka alpejska (Phleum alpinum). Niektóre można znaleźć na całym świecie, jak zdrojek błyszczący (Montia fontana) i paprotnica krucha (Cystopteris fragilis). Występuje kilka endemicznych gatunków mszaków (mchów i wątrobowców) i porostów[1].
Dominującym gatunkiem jest trawa tussock[2]. Podobnie jak w innych rejonach podbiegunowych brak jest drzew i krzewów.
W listopadzie 1911 norweski kapitan Carl Anton Larsen, który założył bazę floty wielorybniczej, wypuścił pierwsze renifery mające urozmaicać dietę wielorybników. W 1912 i 1925 zostały wypuszczone dwie kolejne partie reniferów[3].
Wraz z człowiekiem przybyły szczury i myszy, które zaburzyły równowagę systemu ekologicznego, doprowadzając do zniknięcia około 95% ptaków. W 2015 roku został zakończony największy dotąd program deratyzacji, kosztujący 7,5 mln funtów. Dzięki temu na wyspie ponownie zaczęły zakładać gniazda ptaki takie jak świergotek antarktyczny i oceannik żółtopłetwy[4].
Na wysepce Bird Island przy północno-zachodnim krańcu Georgii Południowej urządzono stację obserwacji ptaków morskich i płetwonogich[5].
Przybliżona liczba dziesięciu największych populacji ptaków gniazdujących na wyspie:[6].