GNU Compiler Collection
GNU Compiler Collection (GCC) – zestaw kompilatorów o otwartym kodzie źródłowym rozwijany w ramach Projektu GNU. Rozpowszechniany jest na licencji GPL oraz LGPL. GCC jest podstawowym kompilatorem w systemach uniksopodobnych, przy czym szczególnie ważną rolę odgrywa w procesie budowy jądra Linuksa. HistoriaPoczątkowo skrótowiec GCC oznaczał GNU C Compiler, ponieważ był to kompilator wyłącznie do języka C. Pierwsza wersja kompilatora o numerze 1.0 została opublikowana 23 maja 1987 przez Richarda Stallmana. Znaczącym wydarzeniem w historii rozwoju GCC było wydanie wersji 2.95 w lipcu 1999 – pierwszej po zintegrowaniu z projektem EGCS. Kompilatory dostępne w GCCW skład GCC wchodzą kompilatory następujących języków programowania:
a także eksperymentalnie Istnieje również frontend języka D dla GCC – gdc[2]. Środowisko pracyKompilatory wchodzące w skład GCC mogą być uruchamiane na wielu różnych platformach sprzętowych i systemowych. Za ich pomocą można generować kod wynikowy przeznaczony dla różnych procesorów i systemów operacyjnych oraz dokonywać tzw. kompilacji skrośnej. Lista kilku najważniejszych architektur sprzętowych, na których uruchomiono GCC:
Poniżej zestawiono systemy operacyjne umożliwiające uruchomienie GCC: Kompilatory GCC (w szczególności kompilator C) służą do kompilacji wielu jąder systemów operacyjnych, takich jak Linux, Hurd, jądro FreeBSD oraz wielu systemów eksperymentalnych. Budowa i działanie GCCProgram gcc (wywoływany podczas kompilacji np. z linii poleceń) odpowiada za przetworzenie argumentów, uruchomienie odpowiedniego kompilatora właściwego dla języka programowania w jakim zakodowano plik z kodem źródłowym, wykonanie programu asemblera dla tak otrzymanego wyniku oraz uruchomienie konsolidatora (linkera) w celu uzyskania pliku wykonywalnego. Przykładowo dla pliku napisanego w C zostaną wykonane następujące programy: preprocesor cpp, kompilator cc1, asembler as oraz konsolidator collect2 (dostępny zazwyczaj jako program ld). Należy przy tym zwrócić uwagę, iż program as wchodzi w skład pakietu oprogramowania binutils. Również pliki nagłówkowe biblioteki standardowej języka C nie są częścią GCC. Kompilator GCC składa się z 3 głównych części: front endu, middle endu oraz back endu. front endDla każdego języka programowania obsługiwanego przez GCC istnieje oddzielny front end. Dzięki temu względnie łatwo można dodawać kompilatory do nowych języków. Plik z kodem źródłowym poddawany jest procesowi analizy składniowej za pomocą ręcznie zakodowanego parsera. W efekcie tego działania powstaje reprezentacja programu zwana AST (ang. abstract syntax tree), która jest następnie przetwarzana do postaci w pełni niezależnej od pierwotnie użytego języka programowania GENERIC lub GIMPLE. middle endNa tym etapie kompilator dokonuje optymalizacji kodu polegającej na:
Reprezentacja kodu zamieniana jest z postaci GIMPLE do innej zwanej RTL (ang. Register Transfer Language). back endTa część GCC odpowiada za wygenerowanie kodu asemblera przeznaczonego dla konkretnej architektury sprzętowej, a z niego kodu obiektowego. Ponieważ na tym etapie kompilator ma wiele informacji na temat docelowej platformy może dokonać kolejnych optymalizacji kodu np. uwzględniając budowę procesora, zestaw jego rozkazów czy specyficzne rozszerzenia. Rozszerzenia języka CGCC zawiera wiele rozszerzeń ponad to, co określają standardy ANSI i ISO. Są to m.in.:
Zmienne etykietowe# include <stdio.h>
void foo (int nr)
{
static void * labels [] = {&&label0, &&label1};
goto *labels [nr];
label0:
printf("Code 0\n");
return;
label1:
printf("Code 1\n");
return;
}
int main()
{
foo(0);
foo(1);
return 0;
}
Inline Assembler w C/C++GCC umożliwia użycie asemblera w kodzie. Nie są to jednak pojedyncze instrukcje, tylko całe bloki razem ze zdefiniowanymi specjalnym systemem interfejsem między asemblerem a C/C++. Dzięki temu GCC może o wiele lepiej optymalizować kod. W poniższym przykładzie program drukuje najpierw # include <stdio.h>
int main()
{
int i=0;
asm("movl $1, %0" : "=g" (i));
printf("i = %d\n", i);
asm("addl $1, %0" : "+g" (i));
printf("i = %d\n", i);
return 0;
}
Makra o zmiennej liczbie argumentówOprócz funkcji o zmiennej liczbie argumentów, deklarowanych np. # define printf(fmt, ...)
Aby użyć listy argumentów, należy użyć definiowanego wtedy makra # define printf(fmt, ...) fprintf(stdout, fmt, __VA_ARGS__);
Zamiast
Jednak, jak widać, jeśli makru # define printf(fmt, ...) fprintf(stdout, fmt,##__VA_ARGS__);
Dzięki zastosowaniu operatora sklejania Zobacz teżPrzypisy
Linki zewnętrzne
Kontrola autorytatywna (Optymalizacja kodu wynikowego): |
||||||||||||||||||||||||||||||
