PROFILPELAJAR.COM

Gąsienicowe Stawy (słow. Gąsienicove plesá, niem. Gąsienica-Seen, węg. Gąsienica-tavak) – grupa jezior w Dolinie Gąsienicowej, najliczniejsza w polskich Tatrach grupa stawów w jednej dolinie. W literaturze turystycznej podawana jest przeważnie liczba 21 stawów^[1]. Jednak informacje te – zarówno liczba stawów, jak i ich dane metryczne – bazując na przedwojennych pomiarach, nie zgadzają się ze stanem obecnym. Według nowszych danych z obserwacji lotniczych niektóre z tych stawów wyschły, a powierzchnia innych się zmniejszyła^[2].

1. W części zachodniej, w Dolinie Zielonej Gąsienicowej znajdują się^[1]:

Zielony Staw Gąsienicowy (3,764 ha)
Długi Staw Gąsienicowy (1,564 ha)
Kurtkowiec (1,536 ha z wyspą)
Dwoisty Staw Gąsienicowy (dwa stawy: 1,355 i 0,880 ha)
Zadni Staw Gąsienicowy (0,515 ha)
Litworowy Staw Gąsienicowy (0,407 ha)
Czerwone Stawki Gąsienicowe (dwa stawy: 0,196 i 0,138 ha)
Mokra Jama (0,048 ha)
Kotlinowy Stawek (0,021 ha)
Dwoiśniaczek (cztery stawy: 0,019, 0,014, 0,007 i 0,002 ha)
Troiśniak (trzy stawy: 0,017 i 0,003 ha, trzeci zanikający)
Dwoiśniak (0,007 ha, dwa stawy, drugi staw wyschnięty)
Jedyniak (0,006 ha)
Samotniak (wyschnięty)

2. W części wschodniej, w Dolinie Czarnej Gąsienicowej znajdują się dwa stawy^[1]:

Czarny Staw Gąsienicowy (17,94 ha)
Zmarzły Staw Gąsienicowy (0,28 ha)

Dane metryczne stawu Mokra Jama nie są podawane w turystycznej literaturze, pomijany jest też w wykazach stawów, jednak jest dobrze znany turystom – znajduje się przy szlaku turystycznym i w porównaniu z kilkoma innymi opisywanymi jest znaczny. Oprócz tych wymienionych stawów w Dolinie Gąsienicowej są jeszcze okresowe, nieduże oczka wodne.

Najgłębszym z Gąsienicowych Stawów jest Czarny Staw Gąsienicowy (51 m – trzeci co do głębokości staw Tatr), jest on też największy pod względem powierzchni. Najwyżej położony jest Zadni Staw Gąsienicowy (1852 m), a najniżej – Mokra Jama. Najmniejsze są Jedyniak i Dwoiśniak. Wyschnął już Samotniak i jeden z Dwoiśniaków, zanika jeden z Troiśniaków. Wszystkie nazwy stawów są ludowego pochodzenia (z wyjątkiem nazwy stawu Samotniak). Zbiorowe określenie Gąsienicowe Stawy pochodzi od Doliny Gąsienicowej, ta zaś nazwa od Gąsieniców – nazwiska pierwszych jej właścicieli. W ludowym nazewnictwie używano nazwy Stawy^[1].

Stawy są pochodzenia polodowcowego, w większości znajdują się w cyrkach lodowcowych. Niektóre, jak np. Dwoisty Staw, wypełniają zagłębienia pomiędzy zwałami głazów i piargów. Kotlinowy Stawek powstał w zagłębieniu po martwym lodzie. Stan wody w stawach jest na ogół wyrównany. Najwyższe stany przypadają w okresie wiosennych roztopów, najmniejsze w jesieni i w zimie. Poziom wody w stawach podnosi się też po dużych opadach deszczu (przeważnie z jednodniowym opóźnieniem). Niektóre ze stawów dają początek potokom; z Czarnego Stawu wypływa Czarny Potok, z Zielonego Stawu Sucha Woda^[3].

W stawach nie występowały ryby. Wiele z nich zostało jednak w latach 50 i 60 XX wieku sztucznie zarybionych poprzez wpuszczenie do nich pstrągów. Było to nieprzemyślane działanie, o skutkach szkodliwych dla fauny tych stawów. W zimnych oligotroficznych jeziorach tatrzańskich fauna drobnych zwierząt mogących stanowić pokarm dla ryb jest bardzo uboga. Pstrągi w niektórych stawach wyginęły zupełnie, w innych nieliczne wegetują, wyjadając drobne bezkręgowce. Największą szkodę spowodowało zarybienie Dwoistego Stawu. Występował w nim będący polodowcowym reliktem skorupiak skrzelopływka bagienna; było to jedyne stanowisko tego gatunku w całej Polsce. Najprawdopodobniej właśnie zarybienie było przyczyną jego wyginięcia; w niewielkim stawku pstrągi wyniszczyły go zupełnie, nim w zimie wyginęły – zarybiający nie wzięli pod uwagę, że w zimie staw ten traci wodę pod lodem. TPN nie wyklucza w przyszłości restytucji skrzelopływki przy pomocy osobników z Wyżniego Małego Furkotnego Stawku^[3].

Zobacz też

Jeziora tatrzańskie

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ZofiaZ. Radwańska-Paryska ZofiaZ., Witold HenrykW.H. Paryski Witold HenrykW.H., Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1 .
↑ Magdalena i Tomasz ZwijaczM.T.Z. Kozica Magdalena i Tomasz ZwijaczM.T.Z., Tatrzańskie pojezierze, „Tatry” (2 (24)), Zakopane: Tatrzański Park Narodowy, wiosna 2008, s. 70–71, ISSN 0867-4531 .
↑ ^a ^b WładysławW. Szafer WładysławW., Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962 .