PROFILPELAJAR.COM

F 11
	; Siostrzana jednostka F 11 – F 6
Klasa	okręt podwodny
Typ	F
	Historia
Stocznia	FIAT-San Giorgio; La Spezia
Położenie stępki	17 lipca 1915
Wodowanie	17 września 1916
	Regia Marina
Wejście do służby	29 grudnia 1916
Wycofanie ze służby	1 września 1919
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 262 tony; 319 ton
Długość	45,63 metra
Szerokość	4,22 metra
Zanurzenie	3,1 metra
Zanurzenie testowe	40 metrów
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 670 KM; 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 500 KM; 2 śruby
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 12,5 węzła; 8 węzłów
Zasięg	powierzchnia: 1300 Mm przy 9 węzłach; zanurzenie: 120 Mm przy 2,5 węzła
	Uzbrojenie
	1 armata plot. kal. 76 mm; 1 km kal. 6,5 mm; 4 torpedy
Wyrzutnie torpedowe	2 × 450 mm
Załoga	26

F 11 – włoski okręt podwodny z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego, jedna z 21 zbudowanych dla Regia Marina jednostek typu F. Okręt został zwodowany 17 września 1916 roku w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii, a w skład włoskiej marynarki wojennej został wcielony 29 grudnia 1916 roku. Jednostka została wycofana z czynnej służby 1 września 1919 roku.

Projekt i budowa

Okręty podwodne typu F zostały zaprojektowane przez inż. majora Cesarego Laurentiego jako ulepszenie poprzedniego projektu tego konstruktora – jednostek typu Medusa^[1]^[2]. Przy zachowaniu wymiarów zewnętrznych i wyporności nowe okręty charakteryzowały się krótszym czasem zanurzania, większą manewrowością w położeniu nawodnym i podwodnym, powiększonym kioskiem, instalacją działa pokładowego, żyrokompasu, dwóch peryskopów i systemu łączności podwodnej Fessenden^[1]^[3]. Okręty miały konstrukcję dwukadłubową, z kadłubem lekkim ukształtowanym na podobieństwo linii kadłuba torpedowców^[4]. Przestrzeń między kadłubem sztywnym a lekkim można było uczynić wodoszczelną poprzez zamknięcie specjalnych odwietrzników: w ten sposób okręty zyskiwały dodatkową rezerwę pływalności, szczególnie przydatną podczas żeglugi po powierzchni w złych warunkach pogodowych^[4].

F 11 zbudowany został w stoczni FIAT-San Giorgio w La Spezii^[1]^[5]. Stępkę okrętu położono 17 lipca 1915 roku, a zwodowany został 17 września 1916 roku^[5]^[6].

Dane taktyczno-techniczne

F 11 był niewielkim, przybrzeżnym okrętem podwodnym^[1]^[7]. Kadłub podzielony był grodziami wodoszczelnymi (wyposażonymi w podwójne drzwi wodoszczelne) na trzy przedziały: dziobowy (mieszczący kubryk marynarzy), przedział z głównym stanowiskiem dowodzenia i siłownią oraz przedział baterii akumulatorów^[4]. Długość całkowita wynosiła 45,63 metra, szerokość 4,22 metra i zanurzenie 3,1 metra^[8]^[9]. Wyporność normalna w położeniu nawodnym wynosiła 262 tony, a w zanurzeniu 319 ton^[8]^[9]^[a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa dwusuwowe silniki wysokoprężne FIAT 216 o łącznej mocy 670 KM^[1]^[4]^[b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Savigliano(inne języki) o łącznej mocy 500 KM^[8]^[9]. Dwa wały napędowe obracające dwiema śrubami umożliwiały osiągnięcie prędkości 12,5 węzła na powierzchni i 8 węzłów w zanurzeniu^[9]^[10]. Zasięg wynosił 1300 Mm przy prędkości 9 węzłów w położeniu nawodnym oraz 120 Mm przy prędkości 2,5 węzła w zanurzeniu (lub 800 Mm przy prędkości 12 węzłów w położeniu nawodnym oraz 9 Mm przy prędkości 8 węzłów w zanurzeniu)^[9]. Zapas paliwa wynosił 12 ton^[1]^[11]. Energia elektryczna magazynowana była w jednej baterii akumulatorów składającej się z 232 ogniw^[4]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów^[4]^[7]^[c].

Okręt wyposażony był w dwie stałe dziobowe wyrzutnie kalibru 450 mm, z łącznym zapasem czterech torped^[1]^[9]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło pojedyncze pokładowa armata przeciwlotnicza kalibru 76 mm Armstrong A1914 L/30 oraz karabin maszynowy Colt kalibru 6,5 mm^[4]^[7].

Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 24 podoficerów i marynarzy^[6]^[9].

Służba

F 11 został wcielony do służby w Regia Marina 29 grudnia 1916 roku^[5]^[6]. Jego pierwszym dowódcą został kpt. mar. (wł. tenente di vascello) Antonio Meriotti^[12]. Po zakończeniu okresu szkolenia F 11 początkowo bazował Wenecji, a później został przydzielony do Flotylli okrętów podwodnych w Ankonie, gdzie służył do końca konfliktu^[3]^[12]^[13]. 16 listopada 1917 roku F 11 wraz z siostrzanym F 13 i dwoma kutrami torpedowymi przeprowadziły akcję przeciw zespołowi floty austro-węgierskiej pod Cortellazzo(inne języki) (tworzyły go m.in. pancerniki obrony wybrzeża SMS „Budapest” i SMS „Wien”), zapobiegając ostrzałowi włoskich baterii nadbrzeżnych przez wrogie okręty^[12]. Podczas działań wojennych załoga F 11 wzięła udział w 16 rejsach bojowych, nie odnotowując w trakcie służby żadnych godnych wzmianki zdarzeń^[12].

Ze względu na problemy z układem napędowym we wrześniu 1918 roku F 11 trafił do rezerwy, a 1 września 1919 roku został skreślony z listy floty^[9]^[12].

Uwagi

↑ Grupsom 2022 ↓ podaje, że wyporność wynosiła 259,7 tony w położeniu nawodnym i 320 ton pod wodą.
↑ Pollina 1963 ↓, s. 63 podaje, że moc jednego silnika wysokoprężnego FIAT wynosiła 350 KM.
↑ Pollina 1963 ↓, s. 63 podaje, że dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 45 metrów.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 277.
↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 121.
↑ ^a ^b Pollina 1963 ↓, s. 66.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Grupsom 2022 ↓.
↑ ^a ^b ^c Pollina 1963 ↓, s. 64.
↑ ^a ^b ^c Fraccaroli 1970 ↓, s. 118.
↑ ^a ^b ^c Gogin 2022 ↓.
↑ ^a ^b ^c Fraccaroli 1970 ↓, s. 116.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Pollina 1963 ↓, s. 63.
↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 620.
↑ Moore 1990 ↓, s. 217.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Grupsom 2022F ↓.
↑ Bagnasco i Rastelli 1997 ↓, s. 183.

Bibliografia

Erminio Bagnasco, Achille Rastelli: Navi e marinai italiani nella Grande Guerra. Parma: Ermanno Albertelli Editore, 1997. ISBN 88-85909-75-2. (wł.).
Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7. (ang.).
Ivan Gogin: F1 small submarines (1916 - 1918). Navypedia. [dostęp 2022-04-09]. (ang.).
Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
Jane’s Fighting Ships of World War I. John Moore (red.). London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
Paolo M. Pollina: I sommergibili italiani 1895-1962. Roma: Ufficio Storico Della M.M., 1963. (wł.).
Regio Sommergibile Classe "F". Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2022-04-09]. (wł.).
Regio Sommergibile F 11, F 12, F 13, F 14, F 15. Grupsom - Sommergibili Mediterranei. [dostęp 2022-04-09]. (wł.).