Artylerię nadbrzeżną ruchomą – posiadającą na wyposażeniu działa, wyrzutnie rakietowe mobilne (kolejowe, holowane, samobieżne). Charakterystyczne cechy tego rodzaju artylerii to: wysoka gotowość bojowa, duża żywotność – łatwość rozśrodkowania, łatwe maskowanie przy wykorzystaniu topografii terenu, duża efektywność ognia dzięki możliwości jej szybkiego przerzutu i ześrodkowania. Używana i rozwijana jest do dzisiaj w postaci artylerii lufowej (np. PzH 2000) i rakietowej.
Artylerię nadbrzeżną stałą (wieżową, półwieżową, tarczową i odkrytą) – ze względu na montaż dział w betonowych lub skalnych schronach dotychczas była uważana za bardzo odporną na oddziaływanie nieprzyjaciela, zwykle również była bardzo umiejętnie maskowana. Artyleria tego rodzaju służyła również do ochrony zagród minowych, przybrzeżnych linii komunikacyjnych i obrony przeciwdesantowej. Od lat 60. XX wieku wypierana jest przez baterie pocisków odrzutowych. Stałe baterie artylerii nadbrzeżnej pozostały jedynie w krajach o bardzo specyficznym długim wybrzeżu (bardzo rozwinięta skalista linia brzegowa, obecność szkierów np.: Finlandii i Szwecji). Wszystkie inne zostały zniszczone częściowo lub całkowicie.
Artylerię nadbrzeżną lufową można podzielić również na:
artylerię dużego kalibru – kiedyś służącą do walki z dużymi opancerzonymi okrętami, współcześnie wyparta przez kierowane pociski rakietowe,
_Gun_on_Moncrieff_disappearing_mount,_at_Scaur_Hill_Fort,_Bermuda.jpg)
